Madame Sinobroda

"Centrum handlowe jako źródło cierpień. rzeczy, które chcą zawłaszczyć mnie, przejąć moją skórę, wtopić się w moją tożsamość, skolonializować mnie. Pragnienie Sinobrodego, żeby tak się wreszcie stało. Żeby było mniej mnie, a więcej ubrań. Kupić, przebrać, zmienić, zniszczyć, bęc.
Sinobrody chciał podbić mnie, żebym już nigdy nie była dnia niego problemem, kimś Innym. Nie ma mnie, nie ma problemu."

"Tak, masz rację. Jakoś to będzie. Nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej, prawda? I jeszcze to drugie podobne hasło: mogło być gorzej, mogło padać. I właśnie zaczyna padać. To scena z jakiegoś filmu."

"Tęskni, lubi, szanuje, nie dba, nie chce, żartuje. Albo bardziej radykalnie: kocha, nie kocha, bęc. Dziewczęce wyliczanki i zabawy z koleżankami. Wystarczyło zerwać kwiatek, wyrywać mu płatki i powtarzać wróżbę do ostatniego płatka. Co wyjdzie, to będzie. Dziecięce gry przeflancowane w dorosłe życie. Mała dziewczynka, którą hoduję w sobie, doglądam, podlewam i z którymi grywam w to i w tamto.
Wyrywam płatki ciemnoczerwonym goździkom, które przyniósł Tomasz. On umie przynieść odpowiednie kwiatki i w odpowiednim czasie. "Zobacz, jakie ładne. Musiałem je kupić. Może od dzisiaj będę miał przymus kupowania goździków? Jedni myją ręce, inni mieszają herbatę trzy razy w prawo i pięć w lewo, a ja kompulsywnie będę kupował goździki! Ha, taki los! Ale dla takiej nazwy warto, prawda? Goździki, goździki." Jest uroczy i kochany. Nie powinnam nikogo innego chcieć. Z pierwszym kwiatkiem wyszło mi "nie iść". Wyrywam więc dalej, kusząc sama siebie obietnicą, że mam jeszcze trzy kwiatki i wygrywa dwa razy to samo. Mam jeszcze szansę na dwa "iść". Kolejny goździk mówi mi: "nie". "Cholerne kwiatki! Jak tym razem nie wyjdzie to, czego chcę, wyrzucę was do śmieci" - grożę im. No, wreszcie wyszło "iść". Ustalam, że reguły zmieniły się i wygrywa trzeci kwiatek. Mogę iść. Wreszcie. Co za ulga.""