Ursula K. Le Guin – z trwającej całe życie miłości do Tao Te King – nad własną wersją tego klasycznego chińskiego tekstu pracowała od lat pięćdziesiątych XX wieku. Profesor J.P. Seaton dołączył do niej ze swym doświadczeniem wytrawnego sinologa i żarliwym przywiązaniem do naukowej precyzji. Razem stworzyli przekład niepodobny do innych. Wersja Le Guin oddaje całą świetność poezji Lao-tsy, przekazując w sposób niezwykle klarowny zarówno głębię jej duchowej treści, jak ożywcze poczucie humoru. Uwalnia ją też od uprzedzeń ze względu na płeć i ukazuje ponadczasowe znaczenie tego tekstu, liczącego sobie – choć czasem trudno w to uwierzyć – już dwa i pół tysiąca lat. [edytuj opis]