Przepiórki w płatkach róży

"(...) chociaż wszyscy rodzimy się z pudełkiem zapałek w środku, nie możemy ich zapalić sami, gdyż potrzebujemy do tego (...) tlenu i ognia. Tylko że w naszym przypadku tlen może pochodzić na przykład z oddechu ukochanej osoby, a funkcję ognia może spełniać jakikolwiek bodziec: muzyka, pieszczota, słowo czy dźwięk, który powoduje, że detonator wybucha i zapala jedną z zapałek. Przez chwilę poczujemy się oślepieni blaskiem niezwykle silnej emocji. Wewnątrz nas wytworzy się przyjemne ciepło, które będzie się ulatniało powoli w miarę upływu czasu, dopóki nowa eksplozja znów go nie podsyci. Każdy człowiek, żeby żyć, musi odkryć swoje własne detonatory, gdyż proces spalania, który zachodzi w momencie zapalenia zapałki, jest tym czynnikiem, który zasila energią naszą duszę. Innymi słowy, ten proces jest pokarmem duszy. Jeśli ktoś nie odkryje na czas własnych detonatorów, pudełko z zapałkami zamoknie i już nigdy żadnej nie będzie można zapalić. Wówczas dusza ucieka z naszego ciała, błądzi wśród nieprzeniknionych mgieł i sama na próżno szuka swego pokarmu, nie wiedząc, że tylko to ciało, które porzuciła, bezbronne i wyziębione, może go jej dostarczyć."

"(...) zapachy mają to do siebie, że przywodzą na pamięć przeszłość z wszystkimi jej dźwiękami i pachnieniami, niemożliwymi do powtórzenia w chwili obecnej. Z rozkoszą brała głęboki wdech i wraz z dymem, i tym specyficznym zapachem, który do niej docierał, wędrowała ku zakamarkom swojej pamięci."

"I do łoża, i do stoła
jeden tylko raz się woła..."