-
Kategorie
- Biografie i dokument
- Biznes i ekonomia
- Czasopisma
- Dla dzieci
- Dla młodzieży
- Dom i ogród
- Edukacja
- Encyklopedie i leksykony
- Informatyka
- Inżynieria i technologia
- Język i nauka języków obcych
- Komiks
- Książka akademicka i fachowa
- Książka obcojęzyczna
- Książka regionalna
- Kuchnia i diety
- Literatura
- Medycyna
- Nauki humanistyczne
- Nauki ścisłe
- Nauki społeczne
- Podręczniki szkolne
- Poradniki
- Prawo
- Sztuka
- Wakacje i podróże
- Grupy
- Nowości
- Ranking
- Dodaj książkę
Kup książkę [edytuj książkę]
Ci z Dziesiątego Tysiąca
O godzinie dwunastej zero siedem chłopcy prowadzili w gemach sześć do pięciu. Serwować miał tym razem Alek.
- Uwaga! – krzyknął.
Podrzucił piłkę w górę. Jego rakieta aż zaśpiewała od uderzenia. Serw był wspaniały, ale mimo to Robik powinien był przynajmniej ruszyć w stronę piłki. On jednak nawet nie drgnął. Miał twarz taką, jakby wsłuchiwał się w jakieś dalekie zawołanie.
- Robik! – krzyknęła Alka ze złością. – Uważaj!
Robik nie odpowiedział. Stał wciąż bez ruchu. Co dziwniejsze – automatyczny sędzia też milczał. Minęła sekunda, potem druga.
Nagle słońce zmieniło blask – jego światło gwałtownie ściemniało, a potem zaczęło migotać szerokimi wahnięciami barwy. Było to tak przerażające, jak rytm śmiertelnie zmęczonego serca: blask czerwony, blask biały, blask czerwony, blask biały, blask czerwony…
- Rodzice! – krzyknęła Alka. – Mamo!
Cały Zwiadowca lekko zadrżał. Był to widocznie moment ostrego startu automatycznej stacji ratunkowej.
Słońce migotało nadal: blask czerwony, blask biały, blask czerwony, blask biały…
- Dwunasta zero osiem – powiedział martwym głosem Robik.
- Uwaga! Uwaga! – rozległ się głos dźwięczący w powietrzu jak przedhistoryczne dzwony. – Mówi Pezet. Awaria kosmolotu Alfa. Ludzie na Zwiadowcy udają się z Robotem Opiekuńczym do Stacji Głównej.
- Słyszeliście? – krzyknął Robik.
W czerwonym i białym świetle słońca mignął lśniący blask platformy alarmowej. Wylądowała na środku kortu. Robik kilkoma ruchami po prostu wepchnął Alka i Alkę na platformę, a potem trzymając Iona za rękę sam na nią wskoczył.
Platforma poderwała się w górę.
- Kłaść się! – krzyknął Robik.
Dwudziestokilometrową drogę do Stacji Głównej przebyli w dwie sekundy. Lądując platforma otwarła dno. Stanęli na taśmie transportera, który wyniósł ich po chwili do komory w Stacji Głównej Zwiadowcy.
Od momentu w którym Robik nie odbił serwu Alka, zaś sztuczne słońce po raz pierwszy ściemniło swój blask, by rozjarzyć się czerwonym i białym światłem alarmu – minęło dokładnie trzydzieści dziewięć sekund.
(fragment książki)
[edytuj opis]
- Uwaga! – krzyknął.
Podrzucił piłkę w górę. Jego rakieta aż zaśpiewała od uderzenia. Serw był wspaniały, ale mimo to Robik powinien był przynajmniej ruszyć w stronę piłki. On jednak nawet nie drgnął. Miał twarz taką, jakby wsłuchiwał się w jakieś dalekie zawołanie.
- Robik! – krzyknęła Alka ze złością. – Uważaj!
Robik nie odpowiedział. Stał wciąż bez ruchu. Co dziwniejsze – automatyczny sędzia też milczał. Minęła sekunda, potem druga.
Nagle słońce zmieniło blask – jego światło gwałtownie ściemniało, a potem zaczęło migotać szerokimi wahnięciami barwy. Było to tak przerażające, jak rytm śmiertelnie zmęczonego serca: blask czerwony, blask biały, blask czerwony, blask biały, blask czerwony…
- Rodzice! – krzyknęła Alka. – Mamo!
Cały Zwiadowca lekko zadrżał. Był to widocznie moment ostrego startu automatycznej stacji ratunkowej.
Słońce migotało nadal: blask czerwony, blask biały, blask czerwony, blask biały…
- Dwunasta zero osiem – powiedział martwym głosem Robik.
- Uwaga! Uwaga! – rozległ się głos dźwięczący w powietrzu jak przedhistoryczne dzwony. – Mówi Pezet. Awaria kosmolotu Alfa. Ludzie na Zwiadowcy udają się z Robotem Opiekuńczym do Stacji Głównej.
- Słyszeliście? – krzyknął Robik.
W czerwonym i białym świetle słońca mignął lśniący blask platformy alarmowej. Wylądowała na środku kortu. Robik kilkoma ruchami po prostu wepchnął Alka i Alkę na platformę, a potem trzymając Iona za rękę sam na nią wskoczył.
Platforma poderwała się w górę.
- Kłaść się! – krzyknął Robik.
Dwudziestokilometrową drogę do Stacji Głównej przebyli w dwie sekundy. Lądując platforma otwarła dno. Stanęli na taśmie transportera, który wyniósł ich po chwili do komory w Stacji Głównej Zwiadowcy.
Od momentu w którym Robik nie odbił serwu Alka, zaś sztuczne słońce po raz pierwszy ściemniło swój blask, by rozjarzyć się czerwonym i białym światłem alarmu – minęło dokładnie trzydzieści dziewięć sekund.
(fragment książki)
[edytuj opis]
Komentarze użytkowników Facebooka
[edytuj informacje]O książce
| Wydawnictwo: | Nasza Księgarnia |
| Rok wydania: | 1973 |
| ISBN: | - |
| Ocena: | 4 |
| Liczba głosów: | 2 |
Oznacz książkę jako:
 Przeczytana |
 Planuję przeczytać |
 Ulubiona |
 Teraz czytam |
Oceń tę książkę:
Dodał: 
[edytuj tagi]Tagi
Możesz dodawać nowe lub edytować istniejące tagi opisujące książkę. Pamiętaj tylko, że tagi powinny być pisane małymi literami oraz być dodawane pojedynczo:
Czytelnicy
Pokaż osoby, które tę książkę:
| Przeczytały |
Planują przeczytać |
| Lubią |
Teraz czytają |
- Dodatki
- Widgets (Gadżety)
- Wypracowania
© 2009-2024 by Webook.pl | Autorzy serwisu nie ponoszą odpowiedzialności za treści publikowane przez użytkowników (GNU FDL). |
Online: 529