Susanna Kaysen

"Mimo to muszę wyznać, że wiedziałam, iż nie jestem szalona. To nie wzory, lecz inny warunek wstępny naruszył istniejącą we mnie równowagę: stan wiecznej sprzeczności. Moją ambicją było negować. Cały mój świat, zapełniony czy opustoszały, prowokował wyłącznie do negacji. Kiedy miałam wstawać z łóżka, spałam dalej; kiedy miałam mówić, milczałam; kiedy czekała mnie przyjemność, unikałam jej. Mój głód, moje pragnienie, moja samotność, moje znudzenie i mój strach były arsenałem broni, po którą sięgałam przeciwko memu wielkiemu wrogowi: światu. Oczywiście, moja broń nie miała dla świata żadnego znaczenia, a mnie zadręczała. Jednak cierpienia dawały mi ponurą satysfakcję. Udowadniały, że istnieję. Zdawało się, że kiedy mówię „nie", kłamie całe moje jestestwo."

"Odmienność zawsze wzbudza zainteresowanie: czy mnie także może spotkać coś takiego? Im mniej prawdopodobne, że przytrafi ci się jakaś okropna rzecz, tym mniejszy lęk przed wyobrażaniem jej sobie lub przyglądaniem się jej. Ktoś, kto nie gada do siebie albo nie wpatruje się w dal nieobecnym wzrokiem, wzbudza zatem większy niepokój, niż ktoś, kto to robi. Ktoś, kto zwykle zachowuje się „normalnie", zadaje sobie wtedy niespokojne pytanie: jaka jest różnica między tą osobą a mną? A to pytanie prowadzi do następnego: co trzyma mnie z dala od domu wariatów? To wyjaśnia, dlaczego wszechobecne piętno jest tak chętnie rozpoznawalne i pełni tak użyteczną funkcję."

"Gdy nie czujesz się zbyt dobrze... Śmierć wydaje się być snem. Ale gdy zobaczysz śmierć... Na własne oczy... Czyni ten sen żałosnym. Może jest taka chwila,gdy się dorasta... I coś z ciebie opada. Może szukamy sekretów, bo nie dowierzamy umysłowi. Choć brakowało mi Lisy, życie bez niej było łatwiejsze. Trudno kontrolować myśli. Wiem tylko, że uczucia wróciły. Szalona? Zdrowa? Jak by nie było, wiedziałam, że mogę wrócić do świata tylko... Jedną drogą: używając szpitala... Jak mównicy."