Stefan Wiechecki pseud. "Wiech" (ur. 10 sierpnia 1896 w Warszawie, zm. 26 lipca 1979 w Warszawie) – polski prozaik, satyryk, publicysta i dziennikarz. Autor uznawany jest za uosobienie warszawskości z uwagi na swoją twórczość pisaną stylem gwarowym, nazwanym Wiechem. Najbardziej znane są jego felietony, z którymi jego postać jest kojarzona. Nazywany "Homerem warszawskiej ulicy". Stefan Wiechecki urodził się 10 sierpnia 1896 w Warszawie na Woli jako jeden spośród dziesięciorga rodzeństwa, naprzeciwko kościoła, gdzie zginął w Powstaniu Listopadowym gen. Józef Sowiński. Ojcem był pisarz Teodor Wiechecki, właściciel sklepu wędliniarskiego przy ul. Marszałkowskiej. Po zdaniu w 1916 roku matury w elitarnym, jedynym wówczas polskojęzycznym gimnazjum Wojciecha Górskiego, wstąpił do I Brygady Legionów Polskich pod dowództwem Józefa Piłsudskiego. 1918 roku wrócił do cywila i jako Stefan Gozdawa (pseudonim wzięty z Rodziewiczówny) grywał w różnych teatrach – w sumie kilkanaście ról. W 1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 2. Pułku Ułanów i przy jego dowódcy pełnił funkcję adiutanta w stopniu wachmistrza, za co odznaczony został Krzyżem Walecznych. W 1923 roku został rzecznikiem prasowym Polskiego Czerwonego Krzyża, ożenił się z Leokadią Fałdowską. Porzucił pracę rzecznika i w latach 1924–1926 wieku był dyrektorem Teatru Popularnego na Woli[3] u zbiegu ulic Wolskiej i Młynarskiej, w pobliżu Kercelaka. Teatr finansowany był przez ojca Wiecheckiego i ostatecznie upadł. Przez wiele lat państwo Wiecheccy mieszkali w pobliżu Kercelaka, miejsca, gdzie stykały się gwary z całego miasta, których językoznawcy dla przedwojennej Warszawy wodrębnili co najmniej pięć. [edytuj opis]
Oceń twórczość tego autora:
Dodał: 
