Rafael Alberti ur. 16 grudnia 1902 w El Puerto de Santa María w okolicy Kadyksu, zm. 28 października 1999 tamże – hiszpański poeta i dramatopisarz, członek pokolenia 27.
W młodości chciał zostać malarzem. Swoje pierwsze tomiki poezji opublikował w II połowie lat 20. XX wieku; były to: debiutancki Marinero en tierra (Marynarz na lądzie, 1925), La Amante (1926), El alba del alhelí (1927). W latach 30. zaangażował się w politykę: po utworzeniu w 1931 Drugiej Republiki Hiszpańskiej wstąpił w szeregi hiszpańskich komunistów, w 1934 roku założył rewolucyjny czasopismo Octubre. Napisał w tym okresie tomiki Consignas (1933), Un fantasma recorre Europa (1933), 13 bandas y 48 estrellas (1936) i El poeta en la calle (1938).
Był uczestnikiem hiszpańskiej wojny domowej, stworzył w tym czasie m.in. uwspółcześnioną wersję Oblężenia Numancji Miguela de Cervantesa. Po zwycięstwie gen. Franco wyemigrował do Argentyny, gdzie przebywał do roku 1962; w latach 1962–77 mieszkał we Włoszech. Do Hiszpanii powrócił w 1977 i przez pewien okres zasiadał w parlamencie z ramienia partii komunistycznej. Na emigracji wydał m.in. tomiki: Entre el clavel y la espada (Między goździkiem a szpadą, 1941), Roma, peligro para caminantes (Rzym, niebezpieczeństwo dla wędrowców, 1968) oraz dramaty: El adefesio (Ohyda 1944), Noche de guerra en el Museo del Prado (Noc wojny w Prado, 1956).
Rafael Alberti odwiedził Polskę dwukrotnie: w 1950 i 1955 roku. Jego pamiętnik Utracony gaj (oryg. La arboleda perdida, 1942) został wydany w języku polskim w 1959. W 1983 został uhonorowany nagrodą Cervantesa, najwyższym hiszpańskim wyróżnieniem literackim, przyznawaną za całokształt twórczości.
Oceń twórczość tego autora:
Dodał: 
