Maja Kotarska

MAJA KOTARSKA
W moim życiu tylko trzy rzeczy pozostają niezmienne: imię, nazwisko i miejsce zamieszkania. Reszta zmienia się jak w kalejdoskopie i sama się dziwię, że jeszcze nie dostałam zadyszki...
Swój przyszły zawód wybrałam w wieku lat siedmiu - marzyłam, żeby zostać naukowcem – i to koniecznie biologiem. Drugą życiową pasję – literaturę, traktowałam jako ulubione hobby, na książki patrzyłam wyłącznie z pozycji konsumenta. Rola producenta jakoś nie przyszła mi wtedy do głowy. A powinna, bo powieści wymyślałam od zawsze, zapisywałam je w głowie, potem zapominałam, robiąc miejsce na następne tomy...

Jako kobieta dorosła, z maturą w kieszeni, widziałam przed sobą tylko jedną drogę – zostać biologiem! Dalej wszystko potoczyło się zgodnie z planem: ukończyłam Wydział Biologii
i Hodowli Zwierząt w Akademii Rolniczej we Wrocławiu, podjęłam studia doktoranckie i... zaczęły się schody...
Moje rozstanie z uczelnią nastąpiło z dwóch powodów: pierwszy – brak szans na etat, drugi, przesądzający sprawę – marzenia nie wytrzymały konfrontacji z rzeczywistością. Nie było to jakieś dramatyczne zderzenie, niczym kolizja pieszego z pociągiem ekspresowym, raczej zderzenie dwóch rowerzystów. Otrzepałam się z kurzu i ruszyłam nową drogą...
Zaczęłam od podniesienia kwalifikacji: ukończyłam kursy: negocjacji biznesowych, technik sprzedaży, rachunkowości, zdobyłam licencję ubezpieczeniową itd. Przez następne lata, z różnym skutkiem kontynuowałam poszukiwania zawodu idealnego, dającego satysfakcję i odpowiednie zabezpieczenie finansowe. Kolejno: prowadziłam własną działalność gospodarczą, pracowałam w centrum likwidacji szkód samochodowych PZU, w firmie organizującej imprezy wystawiennicze itp., zbierając masę doświadczeń i pomysłów na dalsze życie.
Dlaczego zaczęłam pisać? Nie mam jednej odpowiedzi na to pytanie. Złożyło się na to wiele czynników: miałam masę wolnego czasu, szaloną ilość pomysłów, chciałam sprawdzić czy potrafię przelać myśli na papier. Jedno wiem na pewno, pisanie książek jest tym, czym chciałabym się zajmować przez następne lata.
Bez względu na to, na jakim etapie życia się znajdowałam, zawsze mogłam liczyć na rodzinę. Jest to stabilny fundament na którym mogę budować przyszłość. Wiem, że cokolwiek postanowię, moi najbliżsi staną za mną murem, chociaż po cichu marzą żebym się wreszcie ustatkowała.
Mężczyźni mojego życia przychodzą i odchodzą, a ja cierpliwie szukam tego jedynego, na miarę moich potrzeb i możliwości. Wymagania mam skromne, ale przestrzegam ich rygorystycznie. Oprócz kilku cech których nie wymienię z wrodzonej skromności, w osobnikach płci odmiennej cenię inteligencję, poczucie humoru i przewidywalność.
Pisząc o żywych istotach, nie mogę nie wspomnieć o Bazylii i Drakuli. Obie są pełnoprawnymi członkami rodziny, chociaż należą do gatunku Felis domestica (kot domowy). Od blisko dziesięciu lat próbuję je wychować na ludzi (czytaj: porządne koty), ale z marnym skutkiem. Za to w sobie wciąż odkrywam coś kociego np.: uwielbiam chadzać własnymi ścieżkami...
Najbardziej lubię chodzić po górach, ładuję wtedy akumulatory i wystarcza mi energii na kilka miesięcy wytężonej pracy. Kiedy nie piszę to czytam albo idę do ogrodu popatrzeć jak rośnie. Tak, patrzeć lubię najbardziej. Roboty ziemne w ogrodzie traktuję jako zło konieczne, ale odkąd odkryłam,
że praca na świeżym powietrzu znakomicie wpływa na sylwetkę, przestałam się buntować. Coś za coś.
W bardzo dalekiej przyszłości marzy mi się posiadanie własnej winnicy i licencji pilota samolotu
(niekoniecznie odrzutowca). Jeśli się nie uda to trudno. Na szczęście potrafię się cieszyć tym co mam. Urodziłam się niepoprawną optymistką i niech tak zostanie na zawsze...
[edytuj opis]