Jan Izydor Sztaudynger (ur. 28 kwietnia 1904 r. w Krakowie, zm. 12 września 1970 r. w Krakowie) – polski poeta i satyryk.
W jego żyłach płynęła polska, niemiecka i francuska krew. Miał ciekawą genealogię. Wiersze pisał już w dzieciństwie, jako 9 letni chłopiec napisał wypracowanie o wakacjach wierszem, co zadziwiło zarówno jego kolegów jak i nauczyciela. Był uczniem II LO im. Jana III Sobieskiego w Krakowie. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (gdzie w 1927 roku uzyskał doktorat). Debiutował tomikiem wierszy "Dom mój" ze wstępem Karola Huberta Rostworowskiego w roku 1925.
Grób Jana Izydora Sztaudyngera na Cmentarzu Salwatorskim
Członek grupy literacko-artystycznej Helion. W latach 1928-1935 nauczyciel szkół średnich, organizator i teoretyk teatrów lalkowych. W latach 1937-1939 pracownik Kuratorium Szkolnego w Poznaniu i wykładowca na Uniwersytecie Poznańskim. Po wojnie osiadł w Szklarskiej Porębie i w Łodzi, gdzie do roku 1954 pracował w Państwowej Szkole Dramatycznej Teatru Lalek. Był także współorganizatorem teatrów oraz, w latach 1950-1954, redaktorem czasopisma "Teatr Lalek". Od 1955 do 1970 r. mieszkał w Zakopanem. Tłumaczył również z literatury niemieckiej (m.in. Johanna Wolfganga Goethego).
Ojciec Anny Sztaudynger-Kaliszewicz autorki wspomnień o ojcu Życie nie jest fraszką: opowieść o pasjach, przyjaźniach i przesądach Jana Sztaudyngera (1994) i ekonomisty Jana Jacka Sztaudyngera.
Został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.
Oceń twórczość tego autora:
Dodał: 
