Arundhati Roy

"Kiedy ją zobaczył, detonacja była tak silna, że niewiele brakowało, a byłby utonął. Potrzebował całej swojej siły, aby utrzymać się na wodzie. Dreptał w wodzie na środku mrocznej rzeki.
Nie zauważyła kuli jego głowy chwiejącej się na mrocznej rzece. To mogło być cokolwiek. Orzech kokosowy. Zresztą nie patrzyła. Twarz ukryła w dłoniach.
Patrzył na nią. Nie spieszył się.
Czy cofnąłby się, gdyby wiedział, że jedyne wyjście z tunelu, do którego wchodzi, prowadzi do unicestwienia?
Być może.
Być może nie.
Kto to wie?"

"Byli obcymi ludźmi, którzy spotkali się przypadkowo.
Znali się jeszcze przed początkiem Życia.
Na temat tego, co nastąpiło później, bardzo niewiele da się powiedzieć. W każdym razie nic, co oddzielało (według kryteriów Mammaći) Seks od Miłości. Albo Potrzeby od Uczuć.
Może tyle, że nikt nie patrzył przez oczy Rahel. Nikt nie spoglądał przez okno na morze. Albo na łódkę na rzece. Albo na przechodnia w kapeluszu we mgle.
Może tyle, że powietrze było trochę chłodne. Trochę wilgotne. Lecz bardzo ciche.
Co więcej można było powiedzieć?
Tylko tyle, że polały się łzy. Tylko tyle, że Cisza i Pustka pasowały do siebie jak łyżki położone jedna na drugiej. Tylko tyle, że z jednego pięknego gardła wydobywało się łkanie. Tylko tyle, że na twardym ramieniu w kolorze miodu odciśnięty był półokrąg zębów. Tylko tyle, że kiedy już było po wszystkim, długo leżeli wtuleni w siebie. Tylko tyle, że tym, co połączyło ich tej nocy, nie było szczęście, lecz straszliwy smutek.
Tylko tyle, że znowu złamali Prawa Miłości. Które stanowiły, kogo należy kochać. I jak. I jak bardzo."