Amy Harmon

"Jeśli Bóg stworzył wszystkie nasze twarze, czy śmiał się, kiedy tworzył mnie?
Czy tworzy nogi, które nie mogą chodzić i oczy, które nie widzą?
Czy skręca włosy na mojej głowie aż zbuntują się w dzikim sprzeciwie?
Czy zamyka uszy głuchego człowieka, aby był bardziej zależny?
Czy to jak wyglądam, to zbieg okoliczności, czy po prostu zrządzenie losu?
Jeśli stworzył mnie w ten sposób, czy to w porządku, aby go winić za to czego nienawidzę?
Za skazy, które wydają się pogarszać za każdym razem, kiedy widzę lustro,
Za brzydotę którą widzę we mnie, za nienawiść i za strach.
Czy rzeźbi nas dla własnej przyjemności, z jakiegoś powodu, którego nie widzę?
Jeśli Bóg tworzy wszystkie nasze twarze, czy śmiał się, kiedy tworzył mnie?"

"Jednak dla Baileya prawdziwe życie zaczęło się już dużo wcześniej, a każdy kolejny dzień był dla niego krokiem po równi pochyłej. Nie robił się coraz silniejszy, tylko coraz słabszy. Nie zbliżał się do dorosłości, tylko do końca. Dlatego nie patrzył na życie tak, jak wszyscy inni. Osiągnął mistrzostwo w życiu chwilą obecną; nie patrzył w przyszłość i nie zastanawiał się, co może mu przynieść."

"Prawdziwe piękno, takie, które nie blaknie i nie umiera, wymaga czasu. Wymaga napięcia. Wymaga niewiarygodnej wytrwałości. […] Dlatego trwamy. Mamy nadzieję, że istnieje jakiś cel. Wierzymy, że są rzeczy, których nie możemy zobaczyć. Czerpiemy naukę z każdej straty i wierzymy w potęgę miłości oraz w to, że każdy z nas ma w sobie potencjał do osiągnięcia piękna tak doskonałego, że nasze ciała nie będą w stanie ich pomieścić."