Alfred Paczkowski

Alfred Paczkowski ps. "Wania" (ur. 11 maja 1909 w Prużanach, zm. 11 czerwca 1986)[1] – lekarz, oficer AK, cichociemny.

Przed wojną ukończył Szkołę Podchorążych Sanitarnych w Warszawie, w latach 1938-1939 lekarz 9 Pułku Ułanów Małopolskich w Trembowli. We wrześniu 1939 walczył w szeregach Armii Poznań. 17 stycznia 1940 opuścił okupowaną Polskę. Przez Słowację, Węgry i Jugosławię dotarł do Francji, a później trafił do Anglii, gdzie przeszedł szkolenie dla cichociemnych. W jednej z pierwszych ekip wraz ze słynnym potem Maciejem Kalenkiewiczem i kilkoma innymi skoczkami wylądował w nocy 27/28 grudnia 1941 w okupowanej Polsce. Krótko po wylądowaniu trafili w ręce patrolu Grenzschutzu. Odprowadzeni na strażnicę zlikwidowali Niemców z zaskoczenia (Koncert - opowiadanie cichociemnego) i uciekli.

Został dowódcą III odcinka "Wachlarza". Osobiście brał udział w wielu akcjach dywersyjnych m.in. w wysadzaniu transportów wojskowych na linii Brześć-Mińsk i Mińsk-Homel. Przy okazji likwidowani byli konfidenci gestapo. Podczas jednej z nocnych wędrówek "Wania" złamał pechowo nogę. Na kwaterze został przypadkowo aresztowany przez białoruską policję szukającą ukrywających się Żydów. Mimo dobrze podrobionych dokumentów nie został zwolniony i trafił do więzienia w Pińsku. Niemcy odkryli, że dokumenty są fałszywe i podejrzewali, kim jest "Wania" naprawdę. Zaczęły się brutalne przesłuchania połączone z torturami. Po latach dr Paczkowski wspominał o tym ze swoistym humorem: Byli to niezbyt rozgarnięci "nadludzie", łatwo wpadali w złość i żelaznym prętem bili mnie po głowie. To działało na mnie usypiająco. Wtedy wylewali na mnie wiadro wody, odzyskiwałem przytomność do następnego uderzenia. Nie sądzę, żeby się można do tego przyzwyczaić, ale głupota moich katów podniecała mój upór[2].

Brawurową akcję rozbicia więzienia w Pińsku w dniu 18 stycznia 1943 przeprowadziła grupa dywersyjna pod dowództwem por. Jana Piwnika "Ponurego". Uwolniono kilkudziesięciu więźniów, w tym także "Wanię". Po wypoczynku w Warszawie dr Paczkowski powrócił do konspiracji. Najpierw został szefem Kedywu Obszaru Białystok, a później dowódcą 84 pułku piechoty w ramach 30 Dywizji Piechoty AK. W boju pod Mańczakami został ciężko ranny i ponownie do zdrowia wracał w Warszawie, gdzie zdążył wykurować się do wybuchu Powstania Warszawskiego. W czasie Powstania - jako ranny - w walkach praktycznie nie uczestniczył. 16 września dowództwo wyznaczyło go do "nawiązania łączności z Armią Radziecką". Dwa dni później przeprawił się na drugi brzeg Wisły i został aresztowany przez Sowietów. Wrócił do kraju po czterech latach i pracował jako lekarz w Warszawie, Górze Kalwarii i Żyrardowie. Jednocześnie był inwigilowany przez Urząd Bezpieczeństwa - jak większość AK-owców i weteranów Sił Zbrojnych na Zachodzie. Prawdopodobnie z tego powodu stracił stanowisko ordynatora. Za wojenne zasługi odznaczony został m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Jest autorem wspomnień pt. Ankieta cichociemnego.

Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Alfred_Paczkowski

[edytuj opis]