Temat: "Człowiek w świecie absurdu"

Człowiek jest z natury istotą dość słabą, szczególnie psychicznie. Opowiedzianych zostało wiele historii, przedstawiających manipulowaną ludzkość, bardziej lub mniej szczęśliwą, jednak zawsze mało świadomą swego losu. Vonnegut w sposób szalenie przejrzysty ukazał naszą naturę, czasami zmuszając nas do zastanowienia się i zadania sobie paru pytań, a czasami bawiąc nas do łez. Satyra? Jak najbardziej. Spotkamy się zarówno z obrazem tęgich głów naszego świata, zalewających go technologicznym dobrem, jak i mieszkańcami San Lorenzo, utopii, w której nasz bohater musi się odnaleźć. Mamy także religię, przedstawioną w krzywym zwierciadle. Jest się nad czym zastanowić. Jednak nie wszystkim w pełni do gustu może przypaść styl powieści, dość amerykański, podający czytelnikowi wszystko na tacy, dzięki któremu jednak autorowi wydaje się, że objawia nam nieznane dotąd błędy człowieka i podnosi kurtynę, za którą jest rzeczywistość.

Vonnegut jest faktycznie amerykański do bólu i to przeszkadza w czytaniu, bo czytelnik europejski woli jednak nieco bardziej zawoalowaną formę przekazu. Dla mnie jest on pisarzem dla nastolatków poszukujących klucza do zrozumienia świata. Dla dorosłych jest nieco zbyt naiwny w swoich ocenach moralnych:)