O poezji Kaliny Kowalskiej

„Światło” – tomik wierszy Kaliny Kowalskiej (Beaty Golacik – tak brzmi właściwe imię i nazwisko Autorki) ukazał się drukiem w 2012 r. w niewielkim, kolekcjonerskim nakładzie. Jest to cykl poetycki, złożony z trzydziestu par wierszy. W każdej z nich występuje jeden utwór o strukturze narracyjnej i jedna, poprzedzająca go miniatura. Ten oryginalny zamysł kompozycyjny podkreśla szczególną aurę prezentowanych w zbiorku wierszy, które – podobnie jak ludzie – wchodzą w relacje między sobą i między sobą dialogują. Czytelnik staje się niejako słuchaczem lub też uczestnikiem rozmów dwóch odmiennych dykcji poetyckich. Jedna z nich opowiada zwięźle i powściągliwie, nadając swoim historyjkom tytuły numeryczne. Druga, podobne doświadczenia ubiera w zdania potoczyste, bardziej wylewne, gorętsze, opatrując je wyrazistymi tytułami. Łączy je wspólne liryczne „Ja”. Ono zaprasza czytelnika w podróż emocjonalną i kulturową poprzez miasta, miejsca, kraje, kontynenty, książki, filmy, muzykę – różnorodne klimaty, w których toczy się gra wspomnień, skojarzeń i wyobraźni. Towarzyszką tej poetyckiej peregrynacji i zarazem adresatką „szerszej trzydziestki” wierszy jest Żulietta – postać zagadkowa i milcząca. Na tych, którzy zadają sobie pytanie, kim ona jest, w ostatnim utworze czeka odpowiedź – nieco przewrotna. „Światło” niczego w tej materii nie wyjaśnia. Książka wprowadza czytelnika w świat poezji wyrafinowanej – wypowiadanej w sposób prosty a niebanalny, puentującej celnie, postrzegającej nieszablonowo. Dla miłośników poezji, która łączy w sobie w równym stopniu intelektualizm i zmysłowość, „Światło” Kaliny Kowalskiej będzie trafnym i godnym polecenia wyborem.