Czasami najtrudniejsze historie potrzebują najmniej słów

Katastroficzne wizje przyszłości naszej planety pojawiają się w literaturze i kinematografii coraz częściej. I choć ich autorzy prześcigają się w pomysłach i czasem ich wyobrażenia bardziej przypominają horror niż realny scenariusz, to trudno nie zauważyć wspólnego mianownika, którym jest duże prawdopodobieństwo, że Ziemia jaką znamy za sto czy dwieście lat będzie tylko wspomnieniem. Ale jak w dalekiej przyszłości będzie wyglądało życie ludzkości możemy tylko domniemywać.

Próbę odpowiedzi na to pytanie podjęła Karen Thompson Walker w swojej debiutanckiej powieści o tytule „Wiek cudów”, w której powołała do życia jedenastolatkę i postawiła ją w obliczu zagłady Ziemi. Życie Julii nie różniło się niczym od egzystencji przeciętnej nastolatki skupionej na nauce, treningach piłki nożnej i relacjach z rówieśnikami aż do pewnego wrześniowego dnia. Kiedy oficjalnie ogłoszono, że nastąpiła zmiana zwana „spowolnieniem” nikt już nie łudził się, że zaistniałe anomalie to nic nieznaczący wybryk natury. Dni i noce wciąż się wydłużały wywołując lawinę skutków, z których najmniej dotkliwe wydają się utrata użyteczności zegarów i kalendarza.


Czytelnik towarzyszy Julii od pierwszych chwil jej nowego życia, którego nieodzownym elementem staje się niepewność jutra. Początkowy strach z biegiem czasu zmienia się w inne doznania. Ale czy widmo śmierci to wystarczający argument by przestać czerpać z życia, przyjaźnić się i kochać? A może wręcz przeciwnie - lęk zadziała motywująco i mobilizująco?

„Wiek cudów” to przede wszystkim interesujące studium psychiki i zachowań ludzi postawionych w jednej z najtrudniejszych sytuacji. Zagłada widziana oczyma jedenastolatki to nie tylko odczucia małej dziewczynki, ale też jej obserwacje postępowania najbliższych, sąsiadów i rówieśników. To równanie wielu zmiennych, na które prócz czynników globalnych wpływają problemy charakterystyczne dla młodego wieku m.in.: brak akceptacji, funkcjonowanie w społeczności szkolnej, trudne relacje z rodzicami, a także pierwsze porywy serca.

Karen Thompson Walker w swojej wizji wykorzystała bieżące informacje o negatywnych skutkach działań człowieka na rzecz naszej planety i poszła kilka kroków dalej tworząc bardzo realistyczny i wiarygodny obraz przyszłości. Stworzyła ciąg przyczynowo – skutkowych zależności, które nie tylko wpłynęły na zjawiska przyrodnicze, ale również na decyzje i poczynania bohaterów.

W moim odczuciu „Wiek cudów” to intrygująca i bardzo oryginalna opowieść o zgładzie Ziemi. Nie wywołująca strachu czy przerażenia, ale poruszająca i pobudzająca do refleksji i przemyśleń. Pokazująca jak w chwili zagrożenia ludzie zmieniają system wartości i zachowują się. To jedna z tych lektur, które na długo pozostają w pamięci, a na niektórych czytelnikach „odciskają” piętno na wiele lat. I mimo. że główna bohaterka ma tylko jedenaście lat ta książka zrobi wrażenie na odbiorcach w każdym wieku. Polecam.

http://nieczytam.blogspot.com/2016/02/czasami-najtrudniejsze...