Żeby kogoś zranić, wystarczy skrzywdzić kogoś kogo kocha

Zawsze interesowało mnie to, jak po zaledwie garści informacji można dojść do tego, kto jest mordercą. Wydawało mi się to niemal nieprawdopodobne, zwłaszcza w przypadku, gdy o zabójcy nie wiemy nic. Nele Neuhaus postanowiła jak najlepiej przedstawić proces zbierania informacji przez śledczych, podkreślając przy tym jak wiele pracy i wyrzeczeń kosztuje to całą ekipę kryminalistyki. "Żywi i umarli" pokazuje jak toczy się śledztwo, gdzie jedynym śladem na obecność mordercy, jest odcisk w trawie, gdzie umieszczona była broń. Nie znany jest nawet motyw, gdyż ofiarą jest miła, starsza pani. Gdy w krótkim czasie dochodzi do kolejnej śmierci, niemiecka policja rozpoczyna prawdziwą walkę z czasem, by złapać mordercę, zanim dotrze do kolejnej ofiary.

Nele Neuhaus pisze niezwykle lekko i swobodnie. Wydawało mi się, że niemal każde zdanie przychodzi jej do pisania z łatwością i prostotą. Nie miałam najmniejszych trudności w zrozumieniu tekstu czy nadążeniem za fabułą. Każdy fragment jest staranny, pisany z myślą o czytelniku. Oczywiście dopuszczam do świadomości myśl, że może być to tylko i wyłącznie dzieło tłumacza - tego nie jestem w stanie stwierdzić jednoznacznie. Jednak uważam, że popularność jaką cieszy się niemiecka autorka, nie może brać się z niczego i na pewno nie jest przypadkowa. "Żywi i umarli" to siódmy tom z cyklu "Bodenstein & Kirchhoff", a ja z niecierpliwością czekam na szansę zapoznania się z wcześniejszymi częściami.

Na uwagę zasługuje przede wszystkim niezwykła technika, jaką posługuje się autorka. Jej sposób pisania jest dostosowany do sytuacji, w taki sposób, aby każdy z nas mógł poczuć się częścią zespołu śledczych i tworzyć własne teorie. Wiem, że piszę to niemal przy każdej recenzji dobrego kryminału, jednak w przypadku "Żywych i umarłych" sprawa wygląda nieco inaczej. Tutaj ściga nas czas, czujemy bezpośrednio na sobie odpowiedzialność za życie innych osób Pracujemy pod presją i ze znikomymi dowodami. Każdy, nawet najmniejszy błąd może kosztować kogoś życie. Jesteśmy zmęczeni (czytamy w końcu całymi nocami, chcąc dowiedzieć się, co wydarzy się dalej), zdobywamy się na wiele wyrzeczeń (czytanie zamiast snu), aby w końcu cały dzień głowić się nad rozwiązaniem zagadki, aż do następnych kilku godzin przy lekturze.

Nele Neuhaus zwraca uwagę na to jak ciężka jest praca policjanta działu kryminalnego. Zazwyczaj w kryminałach pojawiają się jasne dowody, które odpowiednio zinterpretowane, prędzej lub później zaprowadzą nas do sprawcy. Tutaj nic nie jest pewne, a my jesteśmy świadkami tego, jak wiele błędów zdarza się popełniać nawet zawodowcom, gdy pracują pod presją w ogromnym stresie. Pomyłki rzadko stają się elementem klasycznych kryminałów, jeśli już, to są one odpowiednio zakamuflowane jako ślepe uliczki, gdy trzeba się cofnąć do tego, co już wiadome i starać się przekształcić wnioski w inny sposób lub znaleźć coś, co nam umyka. Neuhaus nie boi się wytykać błędów i nie zamierza ich w żaden sposób maskować czy usprawiedliwiać. Dzięki temu powieść staje się bardziej realistyczna i bliższa czytelnikom.

Kolejną zaletą "Żywych i umarłych" jest nieprzewidywalność i niepewność. Niemal do samego końca, nie byłam w stanie jednoznacznie stwierdzić jak ta historia się zakończy. Umierałam z ciekawości i robiłam wszystko, co w mojej mocy, aby jak najszybciej przeczytać każdy rozdział i dowiedzieć się więcej.

Podsumowując, Nele Neuhaus totalnie mnie zaskoczyła. Nie spodziewałam się tak dobrego kryminału, tym bardziej przy pierwszym podejściu do niemieckich powieści z tego gatunku. Jestem mile zaskoczona i mam nadzieję, że pozostałe części są równie dobre. Polecam!

Więcej moich recenzji na:
http://life-is-short-make-it-happy.blogspot.com