Zostań, jeśli kochasz, czyli dość mizerna książka dla niewymagającego czytelnika.

Po tragicznym wypadku, w którym zginęli jej najbliżsi, Mia trwa w stanie dziwnego zawieszenia. Musi podjąć decyzję, czy walczyć o odzyskanie przytomności, czy też poddać się i umrzeć. Próbując rozstrzygnąć ten dylemat, wspomina dotychczasowe życie.

Narratorem powieści jest Mia, nastoletnia dziewczyna, która jako jedyna „przeżyła” tragiczny wypadek samochodowy. Straciła w nim jednak trójkę najbliższych jej osób: rodziców i młodszego brata. Musi podjąć decyzję, czy dalsze życie bez nich, miałoby dla niej jakikolwiek sens? Czy chce przetrwać, pozostać w świecie żywych? Nieco ponad dwustustronicowa powieść jest opisem tego, czego Mia doświadcza w czasie rzeczywistym oraz tego, co miało miejsce w jej przeszłości. Przywołanie wspomnień z najróżniejszych okresów życia nastolatki, choć nieco spowalnia akcję, dużo wyjaśnia i pozwala dogłębniej zrozumieć sytuację, w jakiej się znalazła. Jakie relacje łączyły ją z rodziną, jak poznała ukochanego Adama i jakie marzenia chciała spełnić?

Wbrew pozorom i podjętej tematyce, książka jest bardzo spokojna, stonowana. Choć brak w niej zadziwiających zwrotów akcji i przyspieszających oddech scen miłosnych, skrywa w sobie swojego rodzaju wyjątkowość. Jest jak obraz namalowany pastelowymi odcieniami lub zdjęcie, na którym stłumiono wszystkie rażące i zbyt mocno nasycone kolory. Uwierzcie, jakkolwiek głupio brzmią, tylko te dwa porównania przychodzą i nasuwają mi się na myśl, gdy myślę o „Zostań, jeśli kochasz”.

Mimo (nie do końca dopracowanego, ale jednak) ukazania straty najbliższych i cierpienia jej towarzyszącemu, najbardziej zaintrygowało mnie uczucie pomiędzy Mią a Adamem. Od samego początku było to dla mnie coś innego i odbiegającego od miłosnych schematów, do których jestem przyzwyczajona. Podczas lektury czuć, że jest to prawdziwe, zdrowe, bardzo dojrzałe uczucie. Bez żadnych zawirowań, zazdrości i tych wszystkich „poważnych” nastoletnich problemów sercowych. Mia i Adam to po prostu świetnie dobrana para, która kocha się i szanuje. Miło znaleźć związek, który nie jest naszpikowany erotyzmem i burzliwymi, chaotycznymi wymianami zdań, ale pięknym i szczerym uczuciem, o którym z lekkością na sercu się czyta. Chyba po raz pierwszy kibicuję jakiejś literackiej parze i naprawdę chcę, aby wszystko potoczyło się w dogodnym dla nich kierunku.

Jak wspomniałam nieco wyżej, z innymi aspektami książki nie było już tak kolorowo. Zachowanie Mii wydawało mi się mało adekwatne i odzwierciedlające to, co człowiek naprawdę mógłby czuć na jej miejscu. Podchodziła do wszystkiego, wydawać by się mogło, z przymrużeniem oka i zadziwiającym spokojem. Miałam wrażenie, że podjęta w książce tematyka jest zbyt poważna, aby pisać o niej tak lekko, jakby tworzyło się coś z gatunku literatury dziecięcej. Szkoda, bo to tylko kolejny dobry pomysł na fabułę, który nie został stuprocentowo wykorzystany. Warsztat pisarski Gayle Forman pozostawia wiele do życzenia. Sprawił, że coś, co naprawdę miało potencjał, aby stać się genialną i pouczającą powieścią, jest tylko kolejną, wciąż przyjemną w odbiorze, ale dość mizerną książką dla niewymagającego czytelnika.

No, chociaż ten wątek miłosny działa bardzo na plus.

Moja ocena:
6/10

Recenzja na moim blogu:
http://skrzynka-pelnaksiazek.blogspot.com/2015/02/zostan-jes...