Ostatnie chwile

To już ostatnie spotkanie z Thomasem Cale'm. W tym tomie to już nie jest ten sam chłopak, którego poznaliśmy wcześniej. Dopadają go wyrzuty sumienia, ale nadal wie, że wiele od niego zależy. Nie poddaje się, chociaż momentami nie ma już sił. W chwilach, gdy pojawiał się Mętny Henri, buzia mi się sama uśmiechała - bardzo polubiłam tego bohatera, zresztą tak samo jak Cale'a. Autor trochę odsunął na bok Kleista - trzeciego z akolitów, który uciekł z Sanktuarium.

"Człowiek walczący z potworami niechaj lepiej baczy, aby walka ta i jego nie zamieniła w potwora. Jeśli patrzysz w otchłań zbyt długo, otchłań odwzajemni twoje spojrzenie."

Po ostatnich dwóch tomach spodziewałam się innego i zarazem trochę lepszego zakończenia. Dochodzi do wojny z Odkupicielami, która trwa wiele, wiele miesięcy. Niektóre sytuacje, moim zdaniem nie wnosiły nic do powieści i nie potrzebnie tylko zajmowały strony. „Trzepotanie Jego skrzydeł” tak jak swoje poprzedniczki jest pełna mroku. Autor nie oszczędza makabrycznych opisów śmierci czy tortur. Ale nie ma, tak jak w „Aniele Śmierci”, przytłaczających opisów bitew. Paul Hoffman rzadko kiedy trzyma czytelnika w napięciu, ale też nie wiadomo co się dalej będzie działo. Autor również sprawnie przechodzi od jednego bohatera do drugiego i momentami sama tego nie zauważałam.

Z całej trylogii najbardziej podobał mi się tom pierwszy. Czy sięgnęłabym ponownie po nią całą? Tego nie wiem. Może kiedyś. Pisarz skupił się w niej na pokazaniu jak ważne jest wychowanie i do czego może doprowadzić, gdy dziecko dorasta w złych warunkach.

http://magiczneksiazki.blogspot.com/