Wielki Zły Wilk na polowaniu

Jak byście zareagowali, gdybyście pewnego dnia otrzymali tajemniczy list, którego treść jasno komunikowałaby, że ktoś chce was zabić ot, tak? Czy pozwolilibyście strachowi zawładnąć waszym życiem i zburzyć panujący w nim spokój, czy też postanowilibyście się bronić za wszelką cenę? A może zignorowalibyście anonimową wiadomość, uznając ją za zwykły żart?

Karen Jayson (51 l.), Sarah Locksley (33 l.) i Jordan Ellis (17 l.) to trzy zupełnie różniące się od siebie kobiety. Pierwsza jest lekarką, druga nauczycielką, a trzecia uczennicą liceum. Jedyne, co je łączy, to rude włosy oraz… bezbronność. Sam ten fakt stanowi wystarczający powód, by pozbawić je życia…
Pewnego dnia każda z nich otrzymuje anonimowy list o takiej samej treści, którego autor podpisał się pseudonimem Wilk. Ów list zaczyna się od przytoczenia znanej wszystkim bajki: „Pewnego pięknego, słonecznego dnia Czerwony Kapturek postanowił zanieść koszyk ze smakołykami ukochanej babci, która mieszkała po drugiej stronie głębokiego, ciemnego lasu…”. Żadna z kobiet nie zna nadawcy, aczkolwiek on zapewnia je, że je zna. Zostają nazwane Czerwonym Kapturkiem Numer 1, Numer 2 i Numer 3. Od tej pory zaczyna się polowanie, a życiem bohaterek rządzą niepewność i strach… do czasu. Wilk nie przypuszcza bowiem, że role niespodziewanie mogą się odwrócić i to Kapturek – a nawet trzy – zapoluje na niego…

Zwykle nie czytam kryminałów, aczkolwiek powieść Johna Katzenbacha sprawiła, że mam ochotę powoli zacząć się z nimi zapoznawać. „Czerwonymi Kapturkami Numer 1, Numer 2, Numer 3” zainteresowałam się ze względu na ciekawy opis oraz – jak tytuł wskazuje – nawiązanie do Czerwonego Kapturka. Uwielbiam wszelkie wersje klasycznych baśni z dzieciństwa i książki nimi inspirowane. Takie dzieła sprawiają bowiem, że spoglądam na klasykę z wielu perspektyw i zawsze odkrywam coś nowego, co niezmiernie mnie cieszy. Pod tym względem kryminał Katzenbacha również nie zawiódł.

John Katzenbach to były reporter sądowy, który w swoich książkach wykorzystuje obserwacje z najbardziej sensacyjnych procesów i zachowań najbardziej wyrafinowanych przestępców. Dlatego dobrze wie, o czym pisze. Przez to jego powieści wydają się bardziej autentyczne, co tylko potwierdza powszechne przekonanie, że żeby dobrze i prawdziwie o czymś napisać, trzeba wiedzieć, na czym rzecz polega. Samemu zajmować się ową rzeczą lub znać kogoś, kto się nią zajmuje.

W „Czerwonych Kapturkach....” autor przedstawia obraz mordercy, który za wszelką cenę pragnie sławy i rozgłosu. Ten mężczyzna niegdyś zabijał swoje ofiary, by następnie opisywać swoje czyny w książkach. Zaprzestał tego w którymś momencie, lecz pod koniec życia postanawia stworzyć swoje ostatnie dzieło. Wielkie dzieło, dzięki któremu, ma nadzieję, zostanie na zawsze zapamiętany. I gdy na horyzoncie pojawiają się trzy bohaterki, po raz kolejny wprowadza w życie swoje zasady: Stworzyć. Wykonać. Uciec. Napisać o tym.

Sama postać Wilka jest niezwykle intrygująca. Zgadzam się w zupełności z magazynem „People”, który napisał: „Niewiele twórców kryminałów potrafi wniknąć w umysł psychopatycznego mordercy tak głęboko jak John Katzenbach”. Zapewniam was – to najprawdziwsza prawda. A że uwielbiam psychicznych morderców, to znów (tak jak przy „Intensywności” Deana Koontza) jestem oczarowana.

Gorąco polecam!