Po Barcelonie i po duszy

„Niewiele ma na człowieka tak wielki wpływ jak pierwsza książka, która od razu trafia do jego serca.” Od tej powieści Zafóna zaczęła się moja historia z literaturą, z którą do tej pory nie mogę się rozstać. Już po pierwszych stronach przeczytanych na przerwie w szkolnej bibliotece porwała mnie w świat pełen zagadek, zaplątanych w piękną scenerię powojennej Barcelony.

Ojciec głównego bohatera Pan Sempre prowadzi nas wraz z synem Danielem w tajemnicze, jak cała książka miejsce- Cmentarz Zapomnianych Książek. Chłopiec nie zdaje sobie sprawy z tego, że ta wyprawa będzie miała tak wielki wpływ na jego przyszłe życie. Przez ponad 500 stron dorastamy z Danielem, który swoją historią związaną z ocaloną przez niego od zapomnienia książką nieznanego nikomu Juliana Caraxa, wciąga nas w zupełnie inny świat. Mroczne tajemnice kryjące się pod nazwiskiem Carax, nie dają spokoju zarówno Danielowi i jego przyjaciołom jak i samemu czytelnikowi.

Fantastyczna historia, której zwroty akcji zaskakują z strony na stronę. Mroczne, ciekawe osobowości pojawiające się na stronnicach dodają charakteru całemu opowiadaniu. Szczegółowe opisy uczuć, akcji oraz miejsc pozwolą wtopić się w powieść do końca. Jedynym minusem książki są poszczególne rozdziały ciągnące się dość monotonnie, lecz, bez których całość straciłaby sens, jednak wspaniała gra słów, jaką tworzy Zafón pozwala się przez nie przebić. Ah... I te ostatnie 100 stron, na których wszystko się wyjaśnia. Cała prawda zostaje ujawniona, wszystkie zagadki rozwiązane. Książka nie jest przewidywalna, przy czym zakończenie naprawdę zaskakujące.

Dzięki tej książce postawiłam sobie nowy cel. Wsiąść w samolot odlatujący do Barcelony mając w torbie jedynie książki, Carlosa Ruiza Zafón i przespacerować się po starym mieście wyobrażając sobie Daniela chodzącego tymi samymi ścieżkami w poszukiwaniu życia.