W poszukiwaniu przygód

Słyszeliście kiedyś o hobbitach? Jeśli nie, opowiem Wam pokrótce na ich temat. Hobbici są mniejsi od krasnoludów, jednak więksi od liliputów. Potrafią przemieszczać się szybko i niemal bezszelestnie, nie są skorzy do przygód ani żadnych zaskakujących zachowań. A zwłaszcza Bagginsowie, znani i szanowani za swoją przewidywalność. Z kolei w rodzinie Tooków od czasu do czasu zdarzały się przypadki hobbitów, którzy wyruszali w świat w poszukiwaniu przygód. I często stawało się to sprawą powszechnie wiadomą, pomimo usilnych prób zatajenia całej sprawy. My jednak skupimy się na Bilbo Bagginsie, potomku obu tych rodów.

Zapraszając na herbatę przechodzącego akurat Gandalfa, Bilbo nie przypuszczał nawet, jak bardzo odmieni to jego dotychczasowe życie. Zamiast czarodzieja w drzwiach jego mieszkania pojawia się krasnolud. Potem następny. I tak jeszcze parę razy, aż do chwili, gdy jako czternasty zjawia się i Gandalf. Biedny Bilbo dwoił się i troił, aby odpowiednio ugościć nieproszonych przybyszów - bądź co bądź, hobbicka uprzejmość na pozwalała mu na wyrzucenie ich za drzwi. Ci tymczasem ustalali plan wielkiej wyprawy, której celem było pokonanie smoka i odzyskanie skarbów odebranych krasnoludom. Mało tego! Nasz hobbit domator ma wyruszyć wraz z nimi. Dlaczego? Cóż, taki to już wymysł Gandalfa, a Bilbo właściwie nie ma innego wyjścia, musi się dostosować.

"Przygody! To znaczy: nieprzyjemności, zburzony spokój, brak wygód. Przez takie rzeczy można się spóźnić na obiad."

Jak głosi opis na okładce, "Hobbit" powstał na podstawie historii, które Tolkien wymyślał dla swoich dzieci. I to widać, choć nie jest to jednak bajeczka dla dzieci, w której z wszystkich sytuacji wychodzi się bez większego uszczerbku na zdrowiu. Tu praktycznie nikt nie zawaha się zawalczyć o swoje, nawet nasz hobbit z utęsknieniem wyczekujący powrotu do przytulnego saloniku. Na naszych śmiałków czekać będzie wiele niebezpieczeństw - od niefortunnych zbiegów okoliczności, po zaplanowane ataki wrogo nastawionych stworzeń. A przecież na końcu wyprawy wciąż jeszcze trzeba będzie unieszkodliwić smoka... I czy aby nikogo z nich nie zaślepi żądza bogactwa? Odwagi i sprytu im jednak nie brakuje, a i szczęście zdaje się być po ich stronie. Zwłaszcza w przypadku Bilba, który, dając upust swojej tookowskiej stronie natury, odkryje w sobie wiele cech, o których posiadanie nigdy wcześniej siebie nie podejrzewał.

Jeśli chodzi o krasnoludów, nie mają oni zbyt wielu okazji, by się wykazać, czy też raczej nie wykorzystują ich. Pomimo swoich ambitnych planów nie są zbyt skorzy do podejmowania ryzyka, co ostatecznie prowadzi do wysługiwania się hobbitem. Jakoś przecież musi zasłużyć na swój udział w skarbie. A że udowodnił to już wielokrotnie, to widocznie całkiem inna sprawa... Mimo pewnej przewrotności z ich strony
(najwyraźniej z góry uwarunkowanej), to jednak nadal całkiem ciekawe postacie i da się ich lubić, o ile akurat nam w jakiś sposób nie podpadną.

Stworzony przez Tolkiena świat zachwyca rozmachem i różnorodnością żyjących w nim stworzeń. Jest przemyślany i barwnie opisany, a sposób narracji oraz pieśni śpiewane przez krasnoludów, elfy czy inne stworzenia dodatkowo podkreśla baśniowość "Hobbita". Poza tym twórczość Tolkiena to klasyka sama w sobie i chociażby z tego powodu warto byłoby się z nią zapoznać.

"Jak się mieszka niedaleko żywego smoka, niewiele pomoże wyłączenie go ze swoich kalkulacji."

Recenzja z mojego bloga:
http://krople-szczescia.blogspot.com/2014/07/j-r-r-tolkien-h...