O kobietach dla kobiet

Do najnowszej powieści Jolanty Guse zapałałam miłością od pierwszego wejrzenia.
Gdy tylko zobaczyłam okładkę- przepadłam. Przeczytałam opis- nie miałam już szans sobie jej odmówić.
Autorka jest tłumaczką, przewodniczką wycieczek, felietonistką oraz pisarką. Należy także do Związku Literatów Polskich.
W powieści „Nie zawrócę” wykorzystała wątki autobiograficzne.

Główną bohaterką jest Laura- kobieta po pięćdziesiątce, której dotychczasowe życie było bezproblemowe. Miała wymarzonego, bogatego męża, do tego obcokrajowca. Prowadziła dostatnie życie w Hiszpanii i nie mogła na nic narzekać. Pieniędzy oraz rozrywek jej nie brakowało.
Pewnego dnia jej życie zostaje wywrócone do góry nogami- okazuje się bowiem, że jej mąż spotyka się z kobietą o dwadzieścia lat młodszą. Laura dostaje ultimatum- albo zaakceptuje zdrady męża i nadal będzie mogła żyć na najwyższym poziomie, albo zrezygnuje z dotychczasowego życia i bez środków pieniężnych wróci do Polski.
Mimo, że wybór jest wydawałoby się tragiczny, bohaterka pierwszy raz stawia na siebie i postanawia wybrać opcję drugą. Od tej pory jej życie zmienia się nie do poznania, a i sama bohaterka przechodzi głęboką metamorfozę- zarówno wewnętrzną jak i zewnętrzną.
Poznaje ludzi, którzy pomagają jej odbudować swoje życie, odnaleźć się w nowej sytuacji i zawalczyć o siebie samą. Zaczyna realizować swoje marzenia, spełniać się zawodowo i ponownie wierzyć w miłość.


Przyznam, że początkowo czułam się zawiedziona. Po okuło dwudziestu stronach byłam w stanie powiedzieć jedynie tyle, że ksiązka jest głęboko przeciętna. Nie odnalazłam nic, co mogłoby przykuć moją uwagę na dłużej, daleko jej było do prozy, którą się zapamiętuje.
Jednak wtedy coś drgnęło. Autorka choć początkowo uśpiła moją czujność- na dłuższą metę mnie porwała. Wykreowała świat, w którym niemożliwe przeplata się z możliwym, zaraziła optymistycznym spojrzeniem na życie. Przejęła emanującym z kart powieści ciepłem i nadzieją. Jednocześnie, biorąc pod uwagę fakt, że wykorzystała wątki biograficzne stworzyła powieść, która stałą się dla mnie przestrogą. Przestrogą przed tym, by zawsze stawiać na siebie, a nie innych. Przestrogą przed tym, że nie warto unicestwiać siebie, swoich marzeń, pragnień i prawdziwego oblicza dla mężczyzny. Nie warto rezygnować z siebie, bez względu na to, jaka jest stawka. My same jesteśmy jedyny osobami, które będą z nami zawsze. Cokolwiek się stanie. Dlatego warto zadbać o swój rozwój i spełnianie swoich marzeń.

Wielokrotnie podczas lektury miałam również wrażenie, że autorka odpowiada na pytania, które czytelnik mógłby zadać po skończeniu książki. Powieść przepełniona jest asekuracyjnymi zwrotami, z których jeden wybrałam na motto kończące tę recenzję. Warto sobie o nim przypominać po lekturze każdej, lepszej czy gorszej ksiązki.

"
-Nie obawiasz się krytyki? Wiesz jakie są obecne media.
- W najgorszym wypadku zostanę okrzyknięta grafomanką. Mam jednak nadzieję, że czytelnik odnajdzie między wierszami obnażone uczucia, z których składa się ta powieść i nie pomyli ich z patosem”"

Recenzja także na blogu:
http://shczooreczek.blogspot.com/2011/03/nie-zawroce-jolanta...