Sztuka bywa czasami zabójcza

Są takie książki, które już po pierwszych stronach wydają się kiepskie. Styl nie jest odpowiedni, fabuła nie intryguje… Ale są również takie, które na samym początku stwarzają mocny klimat, który utrzymuje się do samego końca. Takie niespodzianki zazwyczaj znajdziemy w kryminałach i w takich sytuacjach najlepiej jest poznać, które warto dokończyć, a z którymi lepiej dać sobie spokój. „Podpalacz” autorstwa Petera Robinsona, to na szczęście ta lepsza strona kryminału – wciąga już na samym początku, a styl autora jest bardzo dobry. Zagadka kryje kolejne zagadki, bohaterowie i akcja budują coś na kształt improwizacji, a cała historia z banalnej staje się fascynująca. Czegoż tu więcej chcieć?

Nad kanałem Yorkshire dochodzi do pożaru dwóch barek. Wydawać by się mogło, że to tylko zwykłe podpalenie staroci, jednak na obu z nich znaleziono ciała mężczyzny i młodej dziewczyny. Głębsza analiza pokazuje, że w grę może wchodzić morderstwo. Do gry wkracza ekipa pod wodzą inspektora Alana Banksa. Sprawy komplikują się dodatkowo, kiedy wybucha kolejny pożar, w którym ginie kolejna osoba. Okoliczni mieszkańcy wiedzą więcej, niż może się to wydawać…

Lubię, kiedy kryminał pozytywnie mnie zaskakuje. „Podpalacz” to właśnie jeden z tytułów, który przyjemnie wprawił mnie w zaskoczenie. Przede wszystkim największym pozytywem jest pióro autora. Jego umiejętności są bardzo wysokie, o czym świadczy dobrze skonstruowana fabuła i każdy jej aspekt – od bohaterów po intrygującą zagadkę kryminalną. Robinson potrafi utrzymać klimat, nie zdradza niczego na samym początku, igra z czytelnikiem. To nieco komplikuje całą historię, ale to świetny aspekt powieści. I chociaż czasami przesadzał z zastosowaniem dialogów, to w tym wypadku można ten błąd wybaczyć. Nadają one dobre tempo akcji, co owocuje szybkim i efektownym czytaniem.

Fabuła jest bardzo dynamiczna. Nie ma w niej miejsca na przystanki, w których moglibyśmy ochłonąć. Obfituje również w wiele zwrotów akcji, które co rusz zaskakują. Teorie, które wymyślamy sobie we własnym zakresie, z pewnością będą rozmaite, a i tak Robinson postara się, aby obalić wszystkie nasze przypuszczenia. Tak jak wspomniałam, igra on z czytelnikiem, wciąż wypuszcza różnego rodzaju wątki, miesza, komplikuje. To dodatkowo podnosi efekt zaciekawienia i zaangażowania w lekturę. W niewielu książkach dzieje się podobnie, dlatego warto docenić nie tylko książkę, ale również to nazwisko.

Jeśli miałabym dalej opisywać ten tytuł, z pewnością byłyby to same superlatywy. Już dawno nie spotkałam się z kryminałem, który po pierwsze wciąga, a po drugie – niesamowicie intryguje. „Podpalacz” to z pewnością jeden z najlepszych kryminałów ostatnich lat, dlatego warto zainteresować się nie tylko tym tytułem, ale również samym autorem, który na swoim koncie ma więcej tytułów. Nie znam ich jeszcze dobrze, ale z pewnością poznam, bowiem styl, jaki reprezentuje Robinson jest nadzwyczaj mocno rozwinięty, dokładny, a zarazem lekki. Potrafi poruszyć i zaintrygować. Dlatego jeśli do tej pory nie słyszeliście o Peterze Robinsonie lub „Podpalaczu”, czas zmienić ten stan rzeczy. Książka jest naprawdę godna szerokiej uwagi. Polecam!