Dance macabre na żywo.

Pomimo wielkiego rozczarowania "Eragonem" postanowiłam sięgnąć po kolejny przykład współczesnej literatury młodzieżowej i nareszcie coś przykuło moją uwagę na dłużej niż pięć minut. Był to pierwszy tom bestsellerowej trylogii Suzanne Collins pt. "Igrzyska śmierci".

Już od zamierzchłych czasów śmierć fascynuje człowieka. W starożytnym Rzymie dla rozrywki ludu na arenę wypuszczano wyszkolonych do zabijania niewolników - gladiatorów - by walczyli ze sobą do ostatniej kropli krwi. Collins, wzorując się na tamtych wydarzeniach, przenosi nas w przyszłość do postapokaliptycznego świata, uświadamiając, że niezależnie od epoki i postępu technologicznego pierwotne instynkty nigdy nie znikną.

Akcja dzieje się w Panem - totalitarnym państwie powstałym na gruzach Stanów Zjednoczonych. Nazwa kraju nie jest bez znaczenia, pochodzi bowiem od łacińskiego okrzyku "panem et circenses" ("chleba i igrzysk"), który wznosiło rzymskie pospólstwo, domagając się od cesarza pożywienia i rozrywek. Państwo podzielone jest na dwanaście dystryktów, których stolicą jest Kapitol. Dawniej było ich trzynaście, lecz na skutek buntu przeciwko władzy, ostatni został zrównany z ziemią. W celu upamiętnienia tamtych wydarzeń i przestrogi przed następnymi rebeliami, władze co roku organizują tzw. Głodowe Igrzyska. Z każdego dystryktu wybierany jest chłopak i dziewczyna pomiędzy dwunastym a osiemnastym rokiem życia. Dwudziestu czterech wybranych trybutów przygotowuje się przez tydzień do walki na śmierć i życie, która czeka ich po wstąpieniu na arenę. Ich wysiłek i poświęcenie na żywo transmituje telewizja. Danse macabre trwa tak długo, aż przy życiu zostanie tylko jedna osoba - zwycięzca.

Narracja pierwszoosobowa skłania nas nie do pytania "Czy główna bohaterka ocaleje?", ale "Jakim sposobem utrzyma się przy życiu?". Katniss Everdeen na początku drażni, jednak w miarę rozwoju akcji można przyzwyczaić się do jej sposobu myślenia na tyle, że po zamknięciu książki nie da się sprecyzować wad bohaterki. Łatwo natomiast można wymienić jej zalety. Katniss po śmierci ojca stała się jedynym żywicielem rodziny. Opiekuje się matką i młodszą siostrą, Prim. Rozważna, odpowiedzialna i dojrzała, pomimo młodego wieku (16 lat) jest żywym przykładem na to, że cierpienie uszlachetnia.

Jestem pod wrażeniem sposobu budowania napięcia przez autorkę. Collins kończy każdy rozdział tak, że w mgnieniu oka czyta się następny... i następny... i jeszcze jeden, aż dochodzi się do ostatniego zdania i biegnie do biblioteki po następną część niemal jednocześnie. Nawet romantyczny wątek, choć oczywisty i łatwy do przewidzenia, nie jest trywialny, ani żenujący. Muszę przyznać, że powieść nie ma żadnych mankamentów. Chylę czoła przed autorką za niebanalne rozwiązania, a wszystkim niezdecydowanym, niezależnie od wieku i płci, gorąco polecam "Igrzyska śmierci".