Pamiętniki wampirów, Księga I

Już na samym początku lektury Pamiętników wampirów. Księga 1 zauważyłam, że jest wiele różnic między wersją książkową a filmową tej historii. Z jednej strony, jest to dobry zabieg, gdyż podczas czytania książki nie nudziłam się, ani nie wiedziałam w ogóle, co za chwilę się może wydarzyć. A po przeczytanej lekturze stwierdzam, że serial bardziej mi odpowiada, jest dużo ciekawiej zbudowany, a bohaterowie nie są tak beznadziejnie nudni i bezbarwni.


Zaczyna się nowy rok szkolny, Elena i jej czteroletnia siostra wróciły z wakacji. Dziewczyny mieszkają z ciocią, gdyż ich rodzice nie żyją od kilku lat. Nastolatka ma dwie najbliższe przyjaciółki, oraz (byłego) chłopaka Matta, z którym postanawia zerwać. Natomiast w szkole pojawia się nowy, tajemniczy i nieco odizolowany uczeń, Stefano Salvatore. Elena, jako ta najpopularniejsza uczennica w liceum, chce go poznać bliżej, a nawet zdobyć. Wierzy, że jej się to uda, jednak chłopak wydaje się niezainteresowany jej osobą. Jednocześnie, w mieście zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Elena, Bonnie i Meredith podczas jednego ze swoich spacerów, koło cmentarza odczuwają dziwną siłę, która je zaczyna gonić, w tym samym czasie prawie ginie jeden bezdomny, rzekomo zaatakowany przez zwierze. To dopiero początek tego na co muszą się przygotować mieszkańcy Fell's Church.

Mamy tutaj Stefano, który ukrywa swój wielki sekret, jest wampirem. Żyje już kilka stuleci i od wieków jest pokłócony ze swoim bratem, Damonem. Oby dwóch przemieniła ta sama osoba, Katherine. I to właśnie ją przypomina Elena, przez co Salvatore unika jej jak może. Pewna sytuacja zmusiła go jednak do obrony nastolatki, co znacznie ich zbliżyło. Ale czy jest to dla nich bezpieczne, czy nieśmiertelny odkryje swoją tajemnicę przed Eleną? Czy to Stefano jest złą mocą panująca w mieście? Zapewne Ci, którzy oglądają serial, znają doskonale odpowiedź na to pytanie. A Ci, którym ta historia nie jest znana, nie dowiedzą się tego ode mnie. Jedno jest jednak pewne, wampir oraz jego partnerka muszą na siebie uważać...

Szczerze powiedziawszy sama fabuła i historia jest dość ciekawa. Ale z drugiej strony, nic nowego tutaj nie ma. Popularna dziewczyna chce zdobyć nowego, przystojnego ucznia, który jej unika. Jednak po czasie zbliżają się do siebie. Pociesza mnie tylko fakt, że Pamiętniki wampirów nie są nowym wymysłem, tylko mają więcej lat ode mnie. Bowiem zostały wydane w 1991 roku i musiały czekać prawie 20 lat na swoją popularność. Osobiście, gdyby nie fenomen serialu, to nie sięgnęłabym po ten tytuł. Może po pierwszą część, ale już drugą i kolejne bym sobie odpuściła. Dlaczego? Infantylni bohaterowie, ckliwa opowiastka o nienawidzących się braciach i drażniąca każdym swoim zachowaniem i słowem Elena. Do tego autorka używa bardzo prostego i pustego słownictwa. Może nie spodziewałam się książki z górnej półki, ale jednak miałam jakieś nadzieje co do sposobu spędzenia swojego czasu.

Wydaje mi się, że Lisa Jane Smith chciała coś wnieść swoim dziełem. Być może i to zrobiła, ale mnie nie przekonała do siebie. Na pewno sama fabuła jest ciekawa, wydarzenia interesujące, ale zabrakło tego czegoś, co by bardziej przyciągnęło do tej serii, tej wisienki na torcie. Czytałam Pamiętniki wampirów mając przed oczami postaci z serialu i ich charaktery. Gdybym oddała się w pełni lekturze, rzuciłabym nią, przy pierwszym swoim kryzysie, już na stronie dziesiątej. Ani nie polecam, ani nie odradzam zapoznania się z tą książką, może umilić zimowy wieczór, nieco odmóżdżyć, ale na pewno nie zachwyci za bardzo. A przynajmniej nie zachwyci wymagającego czytelnika. Czy dam szanse kolejnym częściom cyklu? Oczywiście tak, nie lubię zostawiać zaczętej historii, muszę ją skończyć, nawet, jeżeli będzie to trwało kilka lat.