Dobra na jesienne wieczory.

Spodobała mi się okładka. Zaintrygował mnie opis. I pokusiłam się o sięgnięcie po Asmodeusza ze względu na to, że od dawna zabierałam się za książkę pisaną w formie opowiadań. Z czystej ciekawości, bo nigdy wcześniej się z taką (bliżej) nie spotkałam.

To, co zastałam w środku nieco mnie zdziwiło. Być może miałam nieco mylne wyobrażenie o tej formie pisania, a może pani Knitter-Zakrzewska po prostu zrobiła to mniej schematycznie od innych (ciężko mi to oceniać ze względu na to, że to moje pierwsze opowiadania). W każdym razie Asmodeusz to nie zbiór kilku tekstów pisanych po kolei, ale historia siedmiu osób spleciona ze sobą.

To, że skusiłam się na opowiadania to jedno. Nieczęsto zdarzają mi się spotkania z polskimi autorami. Coś mnie od nich odrzuca i mimo świadomości, że niekiedy naprawdę wiele tracę - nie potrafię się nie skrzywić widząc rodzime nazwisko na okładce. No cóż, taki mój defekt. Niemniej ostatnio po naszą literaturę sięgam znacznie częściej i... naprawdę muszę przyznać, że mamy w Polsce osoby warte uwagi.

Często się czepiam stylu autorów, a tu nie mam czego. Nie zanudziłam się, nie musiałam trzy razy czytać jednego zdania, nie denerwowały mnie powtórzenia czy niedociągnięcia. Więc to mogę uznać za największy plus. Drugim jest oczywiście to, że historie opowiedziane przez panią Zakrzewską są ciekawe. Jestem wielką fanką psychologicznych rozważań, a nawet wywodów, więc nie mogłabym "psioczyć" na jakość Asmodeusza. Jest w nim dużo refleksji, które lubię. Nieco melancholii, ale przede wszystkim całość stanowi rozważanie na temat jakości naszego życia i naszej świadomości, może raczej jej braku. Nie ma tu jakiegoś niebezpiecznego zagłębiania się w psychikę, więc nie jest to powieść na miarę Dostojewskiego, ale ma swoje plusy, bo z pewnością jest to lektura znacznie prostszą niż niejedna tego typu, a jednocześnie opowiada o rzeczach, które mogą spotkać tak naprawdę każdego z nas, co pozwala lepiej się wczuć w sytuację bohaterów.

Nie będę Wam tego streszczać, bo nie jest to obszerna książka i gdybym zaczęła moglibyście stwierdzić, że nie warto po nią sięgać, bo wszystko najważniejsze już wiecie. Powiem tyle, że jest to przyjemna pozycja na jesienne, melancholijne wieczory z kubkiem herbaty i kroplami deszczu stukającymi w parapet. Opisane w Asmodeuszu historie są dość smutne, bohaterowie nieszczególnie szczęśliwi (żeby nie powiedzieć, że całkiem nieszczęśliwi). Jeśli fascynują Was ciekawe postaci i lubicie poznawać ludzi - polecam.

www.ksiazkowy-zawrot.blogspot.com