Po trupach do celu.

Długo czytałam tę książkę, prawie dwa miesiące. Nie było mi z nią po drodze, najpierw sesja, potem inne obowiązki – jednak gdy już udało mi się „ukraść” chwilę, zatracałam się w lekturze i nic nie było w stanie mnie od niej oderwać.

Król zginął. Tron odziedziczył młody Joffrey, władca bezlitosny, owoc kazirodczego związku rodzeństwa Lannisterów. Jednakże chętnych do panowania jest więcej i każdy, póki żyje, nie odpuści. Czytając, poznajemy liczne strategie każdego z pretendentów do tronu. Jesteśmy świadkami okrutnej walki o władzę, szpiegowania, zdrady, bratobójstwa i kryzysu wszelkich zasad moralnych. Niektórzy nawet imają się magii, by zniszczyć przeciwnika, nie brudząc przy tym swych białych, lordowskich, rękawic.

Nie bez powodu Martin został nazwany mistrzem opisów. Gdy wzięłam „Starcie...” do ręki (a wcześniej „Grę o tron”), cały świat w nim przedstawiony otoczył mnie tak, że nie byłam w stanie myśleć o niczym innym. W głowie przewijały mi się obrazy plastyczne, filmowe. Wyciągały do mnie swe macki i za nic nie chciały mnie wypuścić do „normalnego” świata. Krwawe i intensywne relacje z bitew działały na mnie tak bardzo, że sama nieraz czułam smak krwi, moje serce biło mocno, a na twarzy pojawiał się grymas obrzydzenia. Autor manipulował moimi uczuciami. Czasem nawet zmuszał mnie do tego, bym zamknęła na chwilę książkę i ocknęła się po tym, co właśnie przeczytałam.

Drugi tom cyklu „Pieśń lodu i ognia” trzyma poziom. Nie mogę się doczekać, aż wezmę do ręki tom trzeci – ciekawe czym tym razem zaskoczy mnie autor.

Ocena 8/10.


Recenzja opublikowana na moim blogu http://przy-swietle-ksiezyca.blogspot.com/2013/07/george-rrm...