świetna powieść

To pasjonująca lektura, w ciekawy sposób przedstawiająca nie tylko PRL-owskie tragikomiczne realia życia codziennego lecz również działanie systemu rujnującego życie wartościowych jednostek. Jest w niej namiętność, dramat, napięcie, humor, sarkazm i nieoczekiwane zakończenie. Książkę czyta się jednym tchem, nierzadko wybuchając śmiechem.
Życie głównej bohaterki powieści, dziennikarki Bożeny Kubickiej stanowi jedno wielkie pasmo niepowodzeń i rozczarowań. Pech prześladuje ją już od powojennego dzieciństwa w Bytomiu, gdzie jej repatriowaną z kresów rodzinę spotyka wrogość Ślązaków nienawidzących przybyszów. Po paru zabawnie opisanych niewinnych przygodach erotycznych, kilkakrotnie przeżywa cierpienie spowodowane niezbyt szczęśliwie ulokowanymi uczuciami. Po niefortunnej aferze z żonatym mężczyzną, zakończonej aborcją i po tragicznie przerwanej wielkiej miłości poświęca się całkowicie samotnemu wychowywaniu syna, którego urodzenie stanowi jedyny promień szczęścia w jej smutnym życiu. Jednak los obchodzi się z nią okrutnie. Dziecko ginie pod kołami samochodu, co rujnuje wszystkie jej plany i odebiera chęć do życia.
Na tym jednak nie kończy się jej życiowy pech. Prawdziwa tragedia zaczyna się dla niej, gdy bezpieka upatruje ją sobie na tajnego współpracownika, inwigilującego artystyczne środowisko, gdyż zajmuje się ona problematyką kulturalną. Wobec jej oporu spotykają ją niewyobrażalne szykany i groźba utraty jedynego źródła dochodów. Kobieta wpada w depresję. Dochodzi do tego śmierć brata w wypadku samochodowym i ląduje ona w szpitalu psychiatrycznym, gdzie przeżywa koszmar. Po wyjściu z niego postanawia za wszelką cenę uwolnić się z żelaznego uścisku bezpieki. Wymyśla przewrotny scenariusz postępowania, który ma jej to umożliwić, zdając sobie sprawę, że przyjdzie jej za jego realizację zapłacić wysoką cenę. Czy udaje się jej urzeczywistnienie tego planu dowiadujemy się w zaskakującym zakończeniu, stanowiącym dość wątpliwy happy end.