Cela - warta poznania!

Muszę przyznać, że książka ta zrobiła na mnie wrażenie. Jest to chyba pierwsza książka w tym stylu, którą miałam okazję przeczytać. Książka ukazująca prawdziwe życie rodziny, w której jeden z jej członków jest osobą z zespołem Downa. Do tej pory czytałam tylko książki fikcyjne, które w jakiś sposób dotyczyły tego zespołu, np. “Poczwarkę” Doroty Terakowskiej. Jednakże to jest zupełnie inna “bajka” – pani Dorota napisała książkę niezwykłą, jednak opartą tylko na jej wyobrażeniach (bo jeżeli się nie mylę, nie ma ona osobistych doświadczeń w tym temacie), a “Cela…” to historia prawdziwa, przeżywana każdego dnia.

Książka ta jest zbiorem przemyśleń, przeżyć, spostrzeżeń, które zaczynają się od momentu narodzin Cecylii i obejmują ich wspólne życie aż do momentu wydania książki. Autorka wydaje się być szczera w trakcie pisania, wręcz czasami boleśnie szczera. Ukazuje momenty bólu, wahań, cierpienia własnego i rodziny, a jednocześnie ukazuje, jak to cierpienie ewaluowało w dostrzeżenie w Celi osoby wyjątkowej, pełnej magii i szczęścia. Która jednocześnie – wraz z wiekiem i doświadczeniem – staje się coraz bardziej świadoma swojej inności i zaczyna zadawać pytania, również dotyczące przyszłości.

Autorka (a zarazem matka) ukazuje Cecylię, jako dziewczynę bardzo otwartą, kreatywną, radosną, kontaktową, kochającą zwierzęta i ludzi, wręcz wszystkich i wszystko, cały świat. Czy jednak świat kocha ją? Cela uwielbia filmy, bajki, mity, historię, tworzenie opowieści i malowanie. W książce można znaleźć dziesiątki rysunków stworzonych przez Celę na przestrzeni lat. Można zobaczyć, jak rozwijały się jej zainteresowania, jej własny styl. Tak, ma ona zdecydowanie własny styl plastyczny, który jest niezmiernie ciekawy, barwny i radosny. Praktycznie zawsze postaci na jej rysunkach są uśmiechnięte od ucha do ucha, obserwacja jej rysunków to ciekawe doświadczenie.

Pani Sobolewska opisuje szczegóły codziennego życia jej rodziny, ich doświadczeń i odczuć związanych z Cecylią, jej rozwój, relacje rodzinne i społeczne. Opisuje również różne metody pracy z dziećmi z zespołem Downa, które pojawiają się w Polsce i na świecie. Stara się ona ukazywać zarówno zalety, jak i wady tych metod. Możemy również poznać systemy edukacyjne i przeżycia dzieci i ich rodzin związane ze szkołami – integracyjnymi, specjalnymi, szkołami życia. Niestety większość z tych przeżyć jest natury negatywnej, co nie napawa optymizmem, bo nie wykazują one zbytnich zmian na lepsze w ciągu ostatnich lat.

Przeczytanie tej książki było dla mnie bardzo ciekawych przeżyciem. Dotychczas miałam okazję spotkać może kilkanaście, może kilkadziesiąt osób z zespołem Downa. Jednakże nie miałam okazji bliższe poznanie żadnej z tych osób. Nie mam więc praktycznie żadnego doświadczenia, tym bardziej interesujące było przeczytanie zapisków matki Celi. Czułam się, jakbym troszkę poznała również samą Cecylię Polecam!

PS. Bardzo ciekawa jest gra słów w tytule książki. Przed rozpoczęciem czytania myślałam, że zapowiada on widzenie życia z osobą z zespołem Downa, jako życia w pewnym rodzaju więzienia społecznego, fizycznego, emocjonalnego, osobistego… Kiedy zaczęłam jednak czytać książkę, zaraz na początku okazało się, że Cela, to imię głównej bohaterki. Można więc totalnie zmienić rozumienie tytułu. Która wizja jest prawidłowa? Zobaczcie sami!