Czy można nie kochać?

[pandemonium], to druga część trylogii o świecie bez [miłości]. Mimo nieznajomości [delirium] zabrałam się za czytania serii od środka, wierząc, że każda książka opowiada o innych wydarzeniach, których nie trzeba odbierać jako kontynuację. I tak w zasadzie jest. Szybko odnalazłam się w przedstawionych wydarzeniach, ale mimo to, nabrałam wielkiej ochoty na przeczytanie pierwszej części, aby wszystko sobie w głowie poukładać. A o czym jest [pandemonium] już opowiadam...

„W świecie bez miłości tym właśnie są dla siebie ludzie: wymiernymi korzyściami, zobowiązaniami, liczbami i danymi. Mamy ciężar, mamy rozmiary, mamy wymiar ilościowy, tyle że sam człowiek nie znaczy nic.”

Lena budzi się w nieznanym sobie miejscu, ma sny, w których widzi zabijanego chłopaka, Aleksa. I te sny i wspomnienia powracają do niej co noc. Ocalili ją Odmieńcy, ci, którzy sprzeciwili się remedium. Razem z nimi zamieszkała, a później przesiedliła się. Zaprzyjaźniła się z nimi, a nawet została przyjęta do ich rodziny. Rozdziały przeplatają się, raz opowiadają o czasach: WTEDY, kiedy właśnie Lena przeszła przez granicę i dołączyła do ruchu oporu, a następnym razem są to czasy: TERAZ. I tutaj Lena razem z Raven i Track'iem mieszka w mieście i ma za zadanie śledzić losy organizacji AWD. Nie wie do końca dlaczego ma to robić i nie zna konkretnego planu. Jednak swoje zadanie wykonuje w pełni.

„Jeśli nam coś zabierzecie, odbierzemy wam to siłą. Spróbujcie nam coś skraść, a i tak to do nas wróci. Pochwyćcie nas, a uderzymy.
Właśnie tak działa teraz świat”

I kiedy przychodzi dzień manifestacji AWD, a także operacji Juliana, syna Thomasa Fineman'a, przywódcy tej organizacji, następuje atak Hien. Jest to grupa odmieńców, która zachowuje się niczym zwierzęta. Zabili oni wiele osób, podczas swojego napadu, a także porwali Juliana i Lenę. Tych dwoje razem przechodzą trudne chwile i mimo odmiennych środowisk, potrafią się ze sobą porozumieć. Walczą o przetrwanie i wydostanie się z więzienia. Czy im się uda?

„Oto świat, w którym żyjemy, świat bezpieczeństwa, szczęścia i porządku, świat bez miłości. Świat, gdzie dzieci rozbijają sobie głowy o kamienne kominki i niemal odgryzają język, a rodzice są z a n i e p o k o j e n i. Nie na skraju załamania, szaleństwa czy rozpaczy. Niepokoją się – tak jak wtedy, gdy oblewasz egzamin z matematyki, jak wtedy, gdy nie rozliczą się na czas z urzędem skarbowym.”

Jak dla mnie świetnym zabiegiem okazało się to, że rozdziały i wydarzenia są naprzemienne. Absolutnie to niczego nie miesza, a tylko pobudza ciekawość i napięcie. Wciągnęłam się w całą historię i kibicowałam głównej bohaterce, której to oczami widzimy wszystkie przedstawione sceny. Styl pisania autorki jest lekki, ale na szczęście nie infantylny. Jest dostosowany do wydarzeń i do wieku Leny. Pomysł na ten cykl okazał się naprawdę ciekawy i oryginalny, co sprawia, że mam ogromną ochotę na sięgnięcie po kolejną część. Zakończenie, które pisarka zafundowała swoim czytelnikom mnie zaskoczyło całkowicie i już myślę, jak losy dalej się potoczą.

„Świat może być piękny, ale tylko dla ludzi, którzy mieli tyle szczęścia, by znaleźć się po właściwej stronie.”

Osobiście polecam tę część, czyli [pandemonium]. Mam także nadzieję, że trzecia część będzie tak samo dobra i wciągająca. Już nie mogę się doczekać!