Pomiędzy- Tara Hudson

Amelia nie żyje. Nie wie jak to się stało, że utonęła w rzece. Czy ktoś ją zepchnął z mostu czy może popełniła samobójstwo? Nie pamięta swoich rodziców, przyjaciół, domu i szkoły. Wie jak ma na imię, ale nie zna swojego nazwiska. Wie, że zginęła mając osiemnaście lat, ale nie pamięta daty swoich urodzin. Pewnego dnia widzi tonącego chłopaka. Udaje się jej go uratować. Niedługo potem staje się on dla niej najważniejszą osobą, osobą, która pomogła jej odzyskać pamięć i wyrwać z mgły nieświadomości, osobą, którą mogła dotknąć i która ją widziała. Ale to nie koniec historii…


Czy uczucie między duchem a człowiekiem jest możliwe? Czy Amelia pozna innego ducha, który wyjaśni jej wszystkie dziwne rzeczy, które się z nią dzieją? Czy Amelia zasługuje na wypędzenie do piekła?

"Bez wahania wybrałabym życie po śmierci, skoro mogłam je spędzić razem z nim."


Bohaterowie są niby tacy sami jak w każdej książce tego gatunku. Amelia jest niepewną siebie dziewczyną… przepraszam, duchem, zamkniętą w sobie i bojaźliwą. Joshua to chłopak idealny. Opiekuńczy, dobry i oczywiście nieziemsko przystojny. I tu każdemu może się wydać, że to kolejna płytka książka dla nastolatek. Otóż nie! Z każdą kolejną chwilą zagłębiania się w lekturze, postacie stają się coraz bardziej interesujące, a ich charaktery wyrazistsze.

"Instynkt jest dziwny- nigdy nie da sie go oszukać."

Fabuła jest intrygująca i owiana tajemniczością. W głowach czytelników ciągle powstają nowe pytania, na które odpowiedzi znajdą na dalszych stronach. To bardzo zachęca do skończenia lektury. Akcja toczy się bardzo szybko, jedno ciekawe wydarzenie przechodzi w jeszcze bardziej wciągające. Świat stworzony przez autorkę jest fantastyczny. Nie ma wampirów, ani wilkołaków… ale duchy i muszę przyznać, że to pierwsza książka jaką czytam o takiej tematyce.


"Godziny mogą ciągnąć się niczym lata, kiedy się na coś niecierpliwie czeka. Zwłaszcza na coś, czego się jednocześnie pragnie i bardzo obawia."


Język autorki jest bardzo przyjemny w odbiorze. Dzięki niemu książkę czyta się niezwykle szybko. W treści nie znajdzie się trudnych wyrazów, które mogłyby utrudnić czytanie. Autorka cudownie opisuje zaświaty, wystarczy tylko zamknąć oczy, a obraz od razu pojawi się w głowie.


„Czułam się tak, jakby moje żebra były drzwiami, w których ktoś gwałtownie przekręcił klucz. Drzwi. Moje płuca chciały się otworzyć, zaprzestać dalszej walki z naciskiem klucza. Pierwotna część mojego umysłu, ta, która była odpowiedzialna za przetrwanie, chciała oddychać. Ale ta druga, głośniejsza, walczyła z pragnieniem, by woda wpłynęła do środka.”

Dodam jeszcze kilka słów o okładce. Chyba nikt nie zaprzeczy, gdy napiszę, że przykuwa wzrok. Od bardzo dawna byłam ciekawa jaką treść zawiera książka o tak tajemniczej i klimatycznej okładce. Jak to dobrze, że przytrafiła mi się okazja przygarnięcia tej pozycji.


Polecam czytelnikom lubującym się w historiach o duchach i spragnionych wątków miłosnych w książkach