Mojra po raz trzeci

- Jak dobrze poczytać coś dobrego!
- A co ty tam teraz masz?
- Yyy... taką... skomplikowaną fantastykę.
- Ok.
- Jest wątek tragiczno-dramatyczno-romantyczny, magia, zabijanie i koniec świata.
- Mhm, brzmi skomplikowanie.
- Tacy jakby bogowie.
- Już. Dziękuję.

Poprzednie tomy czytałam dawno temu, sporo wydarzeń już mi się zatarło w pamięci, przez co na pewno nie wszystko dobrze zrozumiałam z "Niczyjej...", ale ani trochę nie przeszkadzało mi to w dobrej zabawie. Odkąd spojrzałam na pierwszą stronę i aż do końca ostatniej, pozostawałam w trybie "czytać Mojrę". Ta powieść nie tyle wciąga, co połyka w całości.

Podobało mi się wciąganie do fabuły różnych wątków z innych popularnych historii i dopasowywanie ich do świata przedstawionego. Podobał mi się humor, akcja i romantyzm, chociaż czasami wydawało mi się, że jest go ociupinkę za dużo, ale w zasadzie to na tej skomplikowanej relacji pomiędzy Przeznaczonymi cała fabuła stoi. Wszystkie przedstawiane emocje udzielają się czytelnikowi - boimy się, walczymy, śmiejemy i wzruszamy razem z bohaterami.

Nowy świat, rozwój bohaterów, ograniczenia w posługiwaniu się magią, niebezpieczni przeciwnicy - wszystko zostało świetnie wymyślone, zaplanowane i opisane. Najpotężniejszą Mojrą z nich wszystkich jest sama autorka.

Polecam, o tej serii powinno być głośniej, warto przeczytać!

(współpraca barterowa)