Koniec magii

Wygląda na to, że Julia nie zazna w Burii spokoju, dopóki nie odkryje prawdy o swoim pochodzeniu i tym samym nie zniesie klątwy ciążącej nad krainą.

Naznaczona śmiercią i kolejnymi rozstaniami, dziewczyna musi nieustannie się przemieszczać, by uniknąć pojmania przez wrogów – w tym przypadku przez księżniczkę Moreenę. Będąc pod opieką mężczyzny, któremu nie do końca ufa, oddzielona od przyjaciół, Julia próbuje zrozumieć, co tak naprawdę sprowadziło ją do Burii i co może sprawić, że nad królestwem ponownie zaświeci słońce. Poszukiwania mogą okazać się szokujące w skutkach, tym bardziej, że nie wszyscy są z nią absolutnie szczerzy... Mimo to zbliża się nieuchronna, ostateczna walka o losy własne i najbliższych.

To już ostatnie spotkanie z bohaterami tej serii i nie ma co owijać w bawełnę: zdecydowanie najlepsze. Trudno wymarzyć sobie lepszy finał cyklu, do którego tak bardzo się przywiązałam; Katarzyna Grabowska stworzyła naprawdę spójną, barwną i ciekawą trylogię fantasy, która z przygodowym zacięciem wprowadza nas w inny świat – wcale nie gorszy od naszego, a nawet całkiem mu bliski. Nawet jeśli w poprzednich tomach zdarzały się delikatne dłużyzny, to w finałowej części akcja zdecydowanie się zagęszcza i mogę zapewnić, że nie będziecie się nudzić.

Tak naprawdę dopiero podczas lektury „Innego nieba” zorientowałam się, jak dobrze autorka przemyślała całą fabułę. Wszystkie elementy – nawet te drobne, pozornie mało znaczące – odegrały dużą rolę w budowaniu świata przedstawionego, który właśnie w tomie trzecim składa się w całość. Oczywiście nie brakuje tu zaskoczeń; Katarzyna Grabowska na odchodnym uraczyła nas dość zdumiewającymi zwrotami akcji, z czego co najmniej jeden zostawił mnie z otwartą buzią. Przyznaję bez bicia, że nie spodziewałam się, że można mnie jeszcze na tym etapie zaskoczyć, sądziłam raczej, że już wystarczająco dobrze poznałam bohaterów i ich historie, by nie spodziewać się niczego nowego. A jednak odkrycie prawdy o Julii i jej przeznaczeniu zwala z nóg, podobnie jak ujawnienie nieoczekiwanych, bliskich relacji czy prawdziwych wersji znanych już niby wydarzeń. Niemal wszystko ma tutaj drugie dno, coś, czego nie widać na pierwszy rzut oka. Dałam się zwieść, ale było warto, bo rozwiązanie okazało się niezwykle satysfakcjonujące.

Kiedy recenzowałam poprzednie części, narzekałam na wątek czy bardziej wątki miłosne, w które główna bohaterka lubiła się wplątywać. Było to z jej strony niezwykle naiwne i na dłuższą metę irytujące, jednak na szczęście autorka rewelacyjnie z tego wybrnęła. Właściwie trzech mężczyzn odegrało znaczącą rolę w życiu Julii i choć z początku uznałam, że to nieco narwane i niekoniecznie potrzebne, to okazało się, że tak naprawdę przedstawiono nam trzy stadia uczucia: zauroczenie, zakochanie i wreszcie prawdziwą, stałą miłość. Być może, obiektywnie patrząc, każda z tych relacji ewoluowała zbyt szybko, ale trzeba pamiętać, że bohaterowie znajdowali się często w sytuacjach ekstremalnych, które niejednokrotnie wpływały na zacieśnienie więzi, co jest całkowicie naturalne. I chociaż nadal nie należę do fanów Julii – mimo że to moja imienniczka – ponieważ pozostała dość impulsywną, zbyt łatwowierną dziewczyną, to jednak zmiana i proces jej dojrzewania jest widoczny na pierwszy rzut oka.

Zresztą nie tylko Julia przeszła przemianę. Trzeba przyznać, że Katarzyna Grabowska całkiem zręcznie ukryła rzeczywistą naturę niektórych postaci, dlatego zobaczenie ich prawdziwego oblicza potrafi nieźle wytrącić z równowagi. Jednocześnie szybko pojęłam, że na temat większości z nich pojawiały się wcześniej bardziej lub mniej subtelne wskazówki, co tylko podkreśla, jak bardzo dopieszczone zostały wszelkie szczegóły. Cieszę się, że autorka nie unika trudniejszych tematów, że wiedziała dokładnie, kiedy pchnąć swoich bohaterów w tragedie – nie po to, by sztucznie zdynamizować akcję, ale by ukształtować ich charakter i pokazać konsekwencje wszelkich działań.

Chyba jedyne, czego delikatnie zabrakło mi w serii, to bogatszego opisu fauny i flory w Burii oraz okolicznych krainach. Wątek skrzydlaków był jednym z moich ulubionych i z ciekawością chłonęłam informacje na temat ich zwyczajów, jednak poza nimi pojawia się niewiele stworzeń. Pewnie nie każdy oczekuje opisu przyrody ciągnącego się na kilka stron i ja też nie, ale czuję, że ten szczegół jeszcze bardziej by ubarwił historię i uczynił ją podwójnie fascynującą. Na całe szczęście nie brakuje tutaj przedstawiania tradycji i obyczajowości, tak różnej od tej nam znanej – łącznie z potrawami i noszonymi strojami. Być może to tylko detale, ale w kwestii kreowania nowego świata od postaw niezwykle ważne i decydujące o odbiorze.

„Inne niebo”, jako zakończenie trylogii, spełnia swoje zadanie znakomicie: odpowiada na najważniejsze pytania, oferuje widowiskowy punkt kulminacyjny, a na końcu zamyka te wątki, które tego zamknięcia potrzebowały. Podczas czytania ostatnich rozdziałów niejednokrotnie się wzruszałam, świadoma rychłego finału, poza tym autorka nie odmawia sobie traktowania czytelnika w wyjątkowo emocjonalny, poruszający sposób. No i styl – z tomu na tom lepszy, coraz bardziej plastyczny, coraz lepiej trafiający w każdy wrażliwy punkt. Akcja nie biegnie na łeb na szyję, dostajemy czasem chwilę na rozmyślania i razem z bohaterką zastanawiamy się: kim naprawdę jest wieszczba? Co stało się przed wiekami, kiedy do Burii przybył Mateo? W jaki sposób można zdjąć klątwę? I najważniejsze: kim w rzeczywistości jest Julia i dlaczego to właśnie ona jest jedynym kluczem do każdej zagadki?

Życzyłabym sobie, żeby każdy cykl literacki miał takie zakończenie: tak „syte”, tak ożywcze i dopracowane. „Inne niebo” rozprawia się z problemami natury moralnej, uczuciowej i pozostawia nas z wrażeniem dobrze wykonanej roboty. Bo właśnie tym jest ta książka – przemyślaną, sprawnie rozpisaną konstrukcją, która podsyca ciekawość do samego końca.

rude-pioro.blogspot.com