Wszystko usycha, przemija.

"Dolina Muminków w listopadzie" jest osobliwą, oryginalną powieścią nie tylko dla dzieci.
Dorośli z łatwością zrozumieją jej aspekt psychologiczny, ale dzieciom też może się to udać.
Książka mówi nam o szukaniu szczęścia wśród osób bardzo różniących się od nas.
Pomaga nam jak pokonać nasze lęki.
Mówi o przemijaniu, samotności jak i potrzebie zrozumienia.
Powieść jest również uproszczonym studium relacji międzyludzkich.

W tej dziewiątej ostatniej części Muminków, nie występuje ani jeden Muminek.
Tove Jansson pragnie nam przekazać że musimy sobie radzić bez tych miłych łagodnych stworzeń.
Tak więc ta krótka, dwustu-stronicowa książka pełna jest mądrych zdań.
Do tego dużo tu nastrojowych opisów.
Zdecydowanie polecam.

"Nie ma nic przyjemniejszego i nic prostszego, jak czuć się wygodnie. Mimbla nie przejmowała się tymi, których spotykała i których potem nie pamiętała, nigdy nie próbowała mieszać się w ich sprawy. Przypatrywała się im i ich kłopotom z rozbawionym zdziwieniem.[...] Na dworze padał deszcz. Za kilka godzin będzie akurat na tyle głodna, żeby zjeść przygotowaną przez Filifionkę kolację, i może będzie miała ochotę porozmawiać sobie z kimś. Na razie nie musiała nic robić, mogła pogrążyć się w otaczające ją ciepło, cały świat był jedna wielką, miękką kołdrą okrywającą Mimblę, wszystko inne pozostawało na zewnątrz. Mimbli nigdy nic się nie śniło, spała wtedy, kiedy miała ochotę, i budziła się wtedy, kiedy było warto."