Kilka dni z życia Alice...

"Kilka dni z życia Alice" Liane Moriarty

Co byś zrobił, kiedy po przebudzeniu Twoim okazałoby się, że nic nie jest tak, jak kiedyś? Wszystkie Twoje sprawy są jedynie przeszłością, a Ty nie wiesz, co się stało. Co zrobić w tak zaistniałej sytuacji?

Historia ta zaczyna się od przebudzenia Alice, która otwiera oczy w towarzystwie grupy kobiet, wyraźnie zdenerwowanych. Jak się okazuje, już nie ma dwudziestu dziewięciu lat i nie jest w ciąży. Teraz jest kobietą trzydziesto dziewięć letnią, ma męża, z którym się rozwodzi i już trójkę dzieci. Alice jest w szoku, nie może pojąć zaistniałej sytuacji. Na domiar złego okazuje się, że z jej siostrą Elisabeth jest skłócona. Kobieta zastanawia się, jak to możliwe.

Z czasem próbuje się dostosować do nowo zaistniałej sytuacji. Szuka odpowiedzi na dręczące ją pytania. Zastanawia się, dlaczego jej mąż tak ją nienawidzi. Do tego nie pamięta, jakim cudem ma już trójkę dzieci, którymi musi się zajmować. I najważniejsze: zaczyna nie rozpoznawać samej siebie. W ciągu tak krótkiego czasu wydarzyło się dla niej zbyt wiele i próbuje sobie z tym poradzić.
Co się stało z pamięcią Alice? Czy odzyska stracone kilkanaście lat życia? I czy uda jej się wrócić do dawnej siebie?

Dawno nie czytałam podobnej książki. Tematyka jest na swój sposób ciekawa, zastanawiałam się, jak możliwy jest fakt, że kobieta nie pamięta kilku lat swojego życia? Przecież do niemożliwe. A jednak. Jako czytelnik mogłam pójść śladem Alice i jej uczuciami: strachem, niedowierzaniem, smutkiem, a nawet tęsknotą. Bo przecież sami pewnie czulibyście to samo, mając przed sobą świadomość, że ci, których kochałeś, mają do ciebie żal i Ty nie wiesz, o co. To zatrważający fakt, ale niestety prawdziwy.

Pierwszy raz spotkałam się z tematem amnezji w książce. Niesamowita ciekawość towarzyszyła mi przez całą lekturę. Mogłam poznać bliżej osobę, która chorowała na nią, jej walkę o utracone w pamięci lata. Nie mogłam sobie wyobrazić, jak ona się czuła. Starałam się ją odebrać jak najlepiej.
Fabuła została urozmaicona w różne punkty widzenia bohaterów. Dzięki temu wiemy, jak inni się czuli podczas tych lat, wypowiadają się, jak oni postrzegają te wydarzenia. Ten fakt mi się bardzo spodobał.
Jeśli chodzi o bohaterów, każdy z nich został barwnie i interesująco wykreowany. Brawa dla autorki za tak udane postacie.
Na koniec dodam, że połączenie tematyki amnezji, z pełnią uczuć, obleczone w lekki i przyswajalny styl autorki został przeze mnie miło odebrany. Z chęcią powrócę do tej książki w przyszłości.

Źródło: http://recenzje-jadzka.blogspot.com/