Polityka oświatowa w perspektywie porównawczej

Autorki książki pt. '' Polityka oświatowa w perspektywie porównawczej'' Renata Nowakowska-Siuta, Katarzyna Dmitruk-Sierocińska dzielą się autorskimi refleksjami dotyczącymi porównawczej w świetle dokonujących się przemian we współczesnym świecie. Oficyna Wydawnicza '' Impuls'' przyczyniła się do powstania projektu naukowego dzięki, któremu Czytelnicy mogą przyjrzeć się z bliska zagadnieniu, jakim jest pedagogika porównawcza w funkcjonowaniu systemu polityki oświatowej.
Książka ta składa się 3 rozdziałów podzielonych na 3 części.

I Część: Polityka oświatowa i pedagogika porównawcza współzależności.

II Część: Polityka oświatowa i pedagogika porównawcza rozwiązania edukacyjne.

III Część: Polityka oświatowa a kształcenie nauczycieli konteksty porównawcze.

Każda z zaprezentowanych wypowiedzi przez pedagogów kreuje ich wizję umożliwiającą spojrzenie na nurty pedagogiczne, jakie występują w pedagogice porównawczej. Szczególną uwagę zwróciłam nad analizą następujących tekstów wśród tychże autorów: Bogusław Śliwerski, Renata Nowakowska-Siuta, Zbyszko Melosik, Agnieszka Gromkowska-Melosik, Anna Odrowąż- Coates, Jacek Romaniuk. Wybór swój uzasadniam tym, że autorzy zaznaczyli istotną rolę, jaka występuje w pedagogice porównawczej i podkreślili, jak jest również postrzegana w zakresie nauczania zagranicznego. Profesor Śliwerski zadał w treści pytanie podstawowe: Czy jest jeszcze potrzebna pedagogika? Dla Profesora istotne jest rozumowanie pojęcia pedagogiki porównawczej, badania osiągnięć szkolnych, kryzys, rezygnacja. Często podkreśla, słowa autora Prokopa zwracając, mu uwagę na jego błędy wskazujące na typy szkół w krajach niemieckich bądź anglojęzycznych. Nie ukrywa tego faktu, że w Polsce istnieją zmiany dotyczące centralistycznej polityki oświatowej wśród ministrów, którzy są odpowiedzialni za finansowanie edukacji. Pani doktor Renata Nowakowska-Siuta nawiązuje do idei badań, które nie są stałe i ponadczasowe. Pedagogika porównawcza stanowi zabieg intelektualny, a nie tylko gromadzenie ich. Tracą na wartości autorytety wśród rodziców, nauczycieli. Zyskuje na tym nowa grupa ludzi, wśród których dominują kanały telewizyjne. Pani doktor dokonuje bardzo dogłębną analizę badania prowadzonego przez Panią Marię Dzikową. Wynika z niego, że brakuje chęci i działań ze strony nauczycieli, którzy mają na co dzień do czynienia z praktyką szkolną. Nadmienia autorka, że nauczyciele powinni mieć wsparcie po ukończeniu studiów. W II części Pan doktor Zbyszko Melosik zwrócił uwagę na sportowe ujęcie analityczne pedagogiki porównawczej do piłki nożnej w narodzie holenderskim. Podkreślił znaczącą rolę idei, analizę, podejście, styl, współzawodnictwo podczas gry. Pani doktor Agnieszka Gromkowska- Melosik zwraca uwagę na testy analizy osiągnięć, które tworzą się w procenie globalizacji część integracja. Z wielkim zainteresowaniem i pasją wyjaśnia pojęcie i na czym ono polega testy PISA, w badanym społeczeństwie. Pani doktor Anna Odrowąż- Coates jej sposób rozważania skupiony jest wyłącznie na teorii, na badaniach z zakresu krytycznego i refleksyjnego. Rola refleksyjności oznacza znaczny obszar tworzący otwarte horyzonty nad dyskusją dla naukowców oraz badaczy. Natomiast Pan doktor Jacek Romaniuk w swoich spostrzeżeniach zwraca uwagę na badania jakościowe i ilościowe. Przykładem na to są badane przez Panią Wandę Dróżki, która dostrzega wypowiedzi autobiograficzne nauczycieli i dostrzega w nich potencjał w narracjach. Wspomniał również o pamiętnikach, które zostały, wydane w formie książki służą jako doskonały materiał badawczy. Dzięki tej książce Czytelnik zdobędzie wiedzę na temat pedagogiki porównawczej, która zmienia co jakiś czas poglądy myślenia w świetle rozważań nad edukacją. Zmiany są konieczne, jeśli chodzi o gałęzie edukacyjne na poszczególnych szczeblach, ale pod warunkiem, że one będą pozytywnie wpływały na uczniów i nauczycieli, a polityka oświatowa będzie przyczyniała się ku najlepszemu dążeniu do poznania godnej wiedzy z zakresu pedagogiki. Uważam, że ta książka posłuży każdemu młodemu nauczycielowi, aby zrozumiał, że edukacja to nie tylko są badania, lecz polega na tym, że własnym przykładem, doświadczeniem, właściwym podejściem do ucznia może osiągnąć sukces pedagogiczny. Książkę dobrze się czyta ze względu na właściwy dobór tekstu oraz zamieszczenie w niej odpowiednich przez autorów treści merytorycznych, jak i praktycznych. Elementem dodatkowym jest tabela nr 1 znajdującą się w części II. Całość książki prezentuje się estetycznie ze względu na pomysłowość Pani Anny M.Dumasiewicz autorce okładki.
Polecam przeczytać tę książkę.