Chleba i Igrzysk!

Dosyć surrealistyczna i jakże wyrazista powieść Suzanne Collins "Igrzyska Śmierci" to nic innego jak opowieść o państwie Panem - wzniesionym na ruinach Ameryki Północnej - podzielonym na dwanaście dokładnie strzeżonych dystryktów.

Państwo to w swej wiekowej historii pamięta powstanie trzynastu dystryktów przeciwko Kapitolowi - stolicy Panem, tak bardzo różniącej się od pozostałych części kraju. Powstanie upadło, trzynasty dystrykt został zniszczony w całości, a pozostałe dwanaście wciągnięto pod surowy reżim Kapitolu. Na pamiątkę i przestrogę przed podobnymi wydarzeniami rokrocznie w Panem odbywają się Dożynki, podczas których losowani są reprezentanci danego dystryktu na Głodowych Igrzyskach - wydarzeniu, które ma tylko umacniać pozycję dyktatorów i pogłębiać wzajemną nienawiść.

Oczywiście wszystko zmienia się z chwilą, gdy uczestniczką Igrzysk zostaje Katniss Everdeen - inteligentna dziewczyna, która dźwiga na swych barkach brzemię utrzymania rodziny. Poświęcenie, którego dokona zaowocuje serią kolejnych nieprzewidywalnych zdarzeń.

Jest to pierwsza część cyklu Igrzysk Śmierci.


Powieść jest inna niż reszta serii młodzieżowych. Przesycona surowym realizmem, chłodną analizą życia - przez nastolatków którzy zdecydowanie za szybko muszą zmierzyć się z jego realiami. Autorka nie oszukuje czytelnika - książka nie jest optymistyczną opowieścią o miłości. Jest obiektywną relacją bólu i bezsilności w otoczce walki jednostki o przetrwanie.

Oczywiście dało się wyłapać kilka błędów - nie do końca jestem pewna, czy to błędy tłumaczenia, czy sama autorka niekonsekwentnie pisała - mianowicie Katniss straciła słuch w lewym uchu, a w książce można się natknąć także i na prawe ucho. To tylko jeden z niewielu chochlików - uważny czytelnik z pewnością wyłapie ich więcej.

Książkę czyta się szybko, podoba mi się niecodzienny styl i z pewnością niebanalny pomysł, aczkolwiek nie pasuje mi tu zbytnio motyw nieszczęśliwych nastolatków.


Jednakże powieść zasługuje na wysoką ocenę.