Do not renebmer

„Pamiętam przyszłość. Pamiętam przyszłość i zapominam przeszłość. Moje wspomnienia – te złe, nudne i dobre – dotyczą tego, co jeszcze się nie wydarzyło.”

W dzisiejszych czasach wróżki to zapewne bardzo zajęte osoby, a tak przynajmniej przypuszczam. Bo ile osób chciałoby znać swoją przyszłość? Wydaję się to bardzo wygodne. Kiedy dowiemy się, że zginiemy w wypadku samochodowym za dwa lata, oczywiście w tym czasie nie wsiądziemy do ani jednego auta, przez co oszukamy przeznaczenie i zmienimy bieg historii oraz własne życie. Czasem również się myśli, iż miło by było zapomnieć wszystkie upokorzenia, kłótnie i inne, nieprzyjemne sytuacje. Z pozoru wydaję się to bardzo proste, w debiucie Cat Patrick możemy zauważyć, że to co z pozoru wydaję się rozkoszne, może być istnym piekłem.

London to śliczna uczennica liceum. Ma wspaniałego chłopaka Luka, sympatyczną matkę i oddaną przyjaciółkę. Istna sielanka, szkoda tylko, że ona o tym zapomina każdego ranka... Na szczęście dziewczyna ma tego świadomość i z każdego dnia robi dokładne notatki, aby rano je przeczytać i o wszystkim pamiętać. Za te utrudnienia wie, kiedy pogodzi się z przyjaciółką, jak zakończy się większość szkolnych związków. Najgorsze w tym wszystkim jest jednak to, że widzi w swoich wspomnieniach z przyszłości pogrzeb i nie ma pojęcia kto z jej bliskich może umrzeć w najbliższym czasie. Wraz ze swoim chłopakiem ma zamiar się tego dowiedzieć oraz raz na zawsze poznać przyczynę swojej dziwnej pamięci oraz temu zapobiec.

Cat Patrick zadebiutowała zupełnie czymś nowym w literaturze młodzieżowej. Liczę na to, że niedługo w fantastyce dla młodszych czytelników po raz kolejny będzie można znajdywać takie perełki jak ona, które wykażą się ogromnym talentem pisarskim, a także świeżym pomysłem. Trudno tu jednak zapomnieć o dobrym warsztacie pisarki, mimo, że jest ona napisana w pierwszej osobie, który niesie za sobą bardzo duże ograniczenia dla prozaika. Patrick poradziła sobie znakomicie, co sprawia, że książkę bardzo trudno odłożyć, chociażby na sekundę, dopóki nie skończy się ostatniej kartki. Kobieta trafiła w samo sedno mojego gustu, lekki i przyjemny styl, ciekawa oraz wciągająca fabuła, i bohaterowie, którzy nie są ani plastikowi, ani sztuczni, ale wydający się żyć naprawdę. Autorka w „Zapomniane” popisała się ogromnym talentem, którego, mam nadzieję, nie zmarnuje.

Oprócz opisu, który zachęcił mnie już niemiłosiernie, istnieje jeszcze okładka, z której trudno oderwać wzrok przez jakieś dobre dziesięć minut. Widzimy na niej ładnego, bladego rudzielca na tle szarego nieba. Dziewczyna jest ubrana w czarną suknie, a na horyzoncie szybują czarne ptaki, które skojarzyły mi się z wronami albo krukami. Tajemniczość, groza i delikatny dreszczyk emocji to coś co kocham najbardziej. Możliwe, że niektórzy widzą w tym kolejną powiastkę z niebanalnej urody dziewczyną na okładce, ja uważam, że i wydawnictwo, i autorka spisali się na medal. Oczekiwałam bardzo dobrej książki i właśnie taką dostałam.

Muszę jeszcze wspomnieć o głównych bohaterach, którzy podbili moje serce. Luke, to chłopak marzenie, bezgranicznie zakochany w swojej dziewczynie. Nie odstępuje jej ani na krok i znosi jej atak paniki rano, kiedy London myśli, że jest dla niej kimś zupełnie obcym, bo go nie pamięta. To chyba właśnie on został moją postacią numer jeden. Dodam również, że rudowłosa to też osoba ze wspaniałym charakterem. Co stronę byłam dla niej pełna podziwu, sama bym pewnie wpadała w histerię budząc się i nic nie pamiętając z dnia wczorajszego, anie nie mieć zielonego pojęcia gdzie się znajdujemy. W tym miejscu muszę przyznać autorce wielkie brawa za postacie, z którymi miło mi było spędzić czas.

Na końcu nie wiem zupełnie co jeszcze dopowiedzieć, aby wszystkich zainteresowanych i też niezainteresowanych „Zapomniane” zachęcić do przeczytania tego przyjemnego czytadła. Myślę, że napisałam już wystarczająco wiele, a sama liczę na kolejną część, bo czuję ogromny niedosyt po pierwszym tomie. Gorąco polecam!