Powieść niewątpliwie będzie się podobać nie tylko grupie docelowej powyżej dziesiątego roku życia. Urzeknie również młodszych i starszych odbiorców. Nie brakuje w niej ironii czy irracjonalnych zachowań - nazwałabym ją krzywym zwierciadłem, które pokazuje jak zachowują się dorośli i dlaczego nie zauważają swoich wad. Autorka rozłożyła mnie na łopatki dowodem, iż często się kłócimy bez powodu, choć zaczynamy od deski do krojenia i kwestią sporną jest to, gdzie powinna leżeć...
Sporo miejsca Majgier poświęciła relacjom międzyludzkim oraz naszym zachowaniom w odniesieniu do zwierząt (zresztą punkt widzenia kota też jest). Zwróciła uwagę na to, jak odczuwa otaczający świat małe dziecko i jak postrzega ludzi. Niewątpliwie najważniejsze jest dla niego to jakie podejście mają poszczególni dorośli, bo dziecięca niewinność i łatwowierność pozwala na zupełnie inny odbiór naszych dorosłych zachowań.
Nieco mroczna, tajemnicza, z czarno-białymi szkicami na początku każdego rozdziału, które wprowadzają nas w jeszcze bardziej intrygujący nastrój. Katarzyna Majgier napisała wyśmienitą i ciekawą powieść dla młodego czytelnika, która wciąga, śmieszy, uczy i udowadnia, że każdy z nas ma wpływ na swoje życie. Wszystko co się wydarzy to nasza osobista zasługa lub porażka... Każdy jest kowalem własnego losu.
całość recenzji:
http://czytelnicza-dusza.blogspot.com/2016/11/katarzyna-majg...