Moje serce należy do ciebie

Temat miłości w literaturze pojawia się dość często. I choć to najpiękniejsze z uczuć ma wiele odcieni, coraz trudniej podjąć zagadnienie w sposób nowatorski i niesztampowy. Związki bez przyszłości, zakazane uczucia nikogo już nie szokują, ba nawet międzygatunkowe relacje nie robią większego wrażenia. Dziś tworzenie historii miłosnych jest niełatwym zadaniem, a autorzy muszą wykazać się nie lada kreatywnością by zrobić na czytelniku wrażenie. Rodzi się więc pytanie czy warto podejmować wyzwania, które ze statystycznego punktu widzenia dają większą szansę na porażkę niż sukces? Na szczęście są jeszcze niepoprawni romantycy, którzy nie patrzą na cyfry, wskaźniki opłacalności i udowadniają, że miłość jest dziedziną niewyczerpaną.

„Moje serce należy do ciebie” autorstwa Alessio Puleo to opowieść o parze osiemnastolatków, których drogi los nieoczekiwanie krzyżuje kiedy ojciec Yleni zostaje oddelegowany do pracy we Włoszech. Rodzina ma tylko dwa dni na pożegnanie i spakowanie do walizek dotychczasowego życia. Ylenia nie jest zachwycona rozstaniem z ukochanym chłopakiem i przyjaciółmi, ale postępuje zgodnie z wolą rodziców. Po przeprowadzce okazuje się, że na miejscu czeka na nią wiele niespodzianek, w tym Alex. Ale czy w sytuacji dziewczyny to odpowiedni czas na miłość?

Ylenia cierpi na ciężką i nieuleczalną wadę serca, a jedyną jej nadzieję na życie stanowi przeszczep. Niestety, czas nie jest jej sprzymierzeńcem i z każdym kolejnym tygodniem szanse dziewczyny maleją. Jednak dzięki ojcu wiedzie w miarę normalną egzystencję. Oczywiście do czasu, aż postęp choroby jest na tyle poważny, że musi zmierzyć się z prawdą i smutną rzeczywistością. W wieku osiemnastu lat trudno pogodzić się z nieuchronnością własnej śmierci, a jeszcze trudniej postępować wbrew własnemu sercu by nie zranić ukochanej osoby.

Alessio Puleo napisał historię młodzieńczej miłości, która zaczyna się sztampowo. Czytelnik już po kilku rozdziałach jest pewien jaki będzie finał. A potem pojawia się Alex – miejscowy podrywacz i lekkoduch, który wywraca życie Yleni do góry nogami łamiąc jej mocne postanowienia. Młodzieniec ma plan na zdobycie serca dziewczyny, a z biegiem czasu jego cierpliwość i determinacja zostają wynagrodzone, ale wtedy przychodzi dzień, który zmienia wszystko.

„Moje serce należy do ciebie” to wielowymiarowa opowieść o miłości, która przychodzi nieproszona by odmienić życie dwojga ludzi. Przedstawiona w bardzo prozaiczny i pozbawiony patosu oraz dramatyzmu sposób. Okazuje się, że można dotykać delikatnej materii łagodnie, a przy tym wiarygodnie. Nie trzeba nieustannie wkładać w usta bohaterów słów „kocham cię”, zmuszać ich do pisania wierszy czy śpiewania serenad by pokazać potęgę łączącego ich uczucia.

Historia Yleni to nie tylko jej relacja z Alexem, ale też obraz jej rodziców borykających się z chorobą jedynego dziecka i chwytających się najmniejszej iskierki nadziei. To ojciec, który nie umie powiedzieć ukochanej córce, że umiera i podejmuje pewne działania za plecami rodziny, choć zdaje sobie sprawę, że przyjdzie moment, w którym trzeba będzie zmierzyć się z prawdą. Autor również w bardzo plastyczny sposób prezentuje obraz współczesnej młodzieży, ich priorytety, system wartości oraz wzajemne relacje.

W powieści „Moje serce należy do ciebie” Alessio Puleo pod podszewką przedstawionych wydarzeń porusza bardzo ważne tematy i prowokuje czytelnika do refleksji i przemyśleń. I choć transplantologia dziś nie jest już tematem tabu, wiele osób jest przekonaych, że ich to nie dotyczy, a przecież każdy może ofiarować drugiemu człowiekowi najcenniejszy dar nie zawsze płacąc własnym życiem. Ale kiedy problem nie dotyczy nas bezpośrednio lub kogoś z naszego otoczenia trudno zrozumieć sytuację dawcy i biorcy. Ulotka czy kampania informacyjna pozbawiona jest emocji oraz tych wszystkich elementów, które pokazują, że osoba w potrzebie to nie numer na liście, a ktoś, kto kocha, marzy i pragnie żyć równie mocno jak my.

Jestem pod wrażeniem podejścia autora do tematu, choć w pewnych momentach zabrakło mi większego nacisku na emocje, a to spowodowało, że pewne zachowania bohaterów uległy spłyceniu i zamiast wywołać tachykardię przeszły bez większego echa. Jednak konstrukcja fabuły i sam pomysł na kreację losów bohaterów i ich wzajemnych relacji wynagradza te niedostatki.

Jeżeli lubicie poruszające i zaskakujące historie, które są niczym jajko z niespodzianką, gdyż na pierwszy rzut oka wyglądają zwyczajnie, ale po otwarciu i dopasowaniu wszystkich elementów zapierają dech w piersi, to ta lektura jest dla was. Myślę, że warto zmierzyć się z podjętą przez autora problematyką by uświadomić sobie, że każdy medal ma dwie strony. Polecam.