Charakterystyka postaci Zosia

Zosia jest córką zmarłej wcześnie Ewy Horeszkówny, kobiety, w której kiedyś kochał się Jacek Soplica, oraz Wojewody. Przez wiele lat mieszkała w Petersburgu. Na dwa lata przed powrotem Tadeusza do Soplicowa, zamieszkała ze swoją opiekunką na dworze Sędziego. Osierocona we wczesnym dzieciństwie, została oddana pod opiekę Telimenie. Wychowywana w ukryciu, wedle życzenia Telimeny, by w odpowiednim momencie wprowadzić ją w towarzystwo. Zakochał się w niej Sak Dobrzyński, lecz Sędzia odmówił wydania Zosi, ponieważ uznał, że dziewczyna jest zbyt młoda. Równie atrakcyjna wydaje się Hrabiemu, który nazywa ją nimfą i boginką. Zosia w chwili rozpoczęcia akcji utworu ma czternaście lat. Ceni sobie życie na wsi, odnajduje piękno w litewskim krajobrazie i codziennych czynnościach. Ukazywana jest na tle przyrody, widzimy ją wczesnym rankiem w ogrodzie czy w otoczeniu wiejskich dzieci..Łączy w sobie piękno ciała i ducha.. Jej ruchy
cechuje zwinność i lekkość, zdaje się ona płynąć w powietrzu. Zosia prezentuje sobą słowiański typ urody, z jasnymi włosami i niebieskimi oczami. W utworze widać jej uległość wobec narzeczonego,którym jest Tadeusz, lecz potrafi wykazać się uporem, m.in. zjawiając się wbrew woli Telimeny w stroju chłopskim na uczcie zaręczynowej.Jest nieśmiała i wstydliwa, jednak w chwilach grozy zachowuje się odważnie i zdecydowanie. Jest przykładem polskiej szlachcianki, ceniącej rodzinne tradycje, obyczaje i odrzucającej obcą kulturę. Troszczy się o losy kraju i swoich poddanych - wspólnie z Tadeuszem uwłaszcza chłopów.