Niezwykły portret kobiety–psychiatry, twórcy pierwszej w Polsce Klinikę Psychiatrii Dzieci i Młodzieży. Rozmowy o przeszłości i współczesności, tematy trudne, bolesne, intymne. Maria Orwid, dziecko Holocaustu, opowiada przejmująco swoją biografię, opisuje swoje zmagania z przeszłością okupacyjną. Wspomina powojenne lata krakowskiej Katedry Psychiatrii i jej przyjacielskie związki z artystycznym środowiskiem Krakowa, dzieli się z czytelnikiem swoją głęboką wiedzą o człowieku i jego psychicznych problemach. Jej walka o godność pacjenta i humanizację psychiatrii mają swe źródło w traumatycznych doświadczeniach dzieciństwa. Rozmowy z Katarzyną Zimmerer i Krzysztofem Szwajcą, w ogóle całe to przedsięwzięcie, cała ta podróż do „źródeł” mojego życia, stały się dla mnie wielką przygodą intelektualną i psychiatryczną.
Potwierdziło mi się zdanie Harolda Pintera, że nasza przeszłość jest równie nieznana i tajemnicza, jak nasza przyszłość… Dotyczy to częściowo tylko faktów, głównie emocji, pamięci i znaczeń osobistych nadawanych poszczególnym wydarzeniom. Od tego momentu rozpoczęły się moje zmagania ze stereotypami dotyczącymi mojego życia, moich bliskich, dokończyła się próba zintegrowania poszczególnych okresów życia, które w zasadzie pokrywają się z różnymi okresami historycznymi w kraju. Była to próba poszukiwania tak zwanej prawdy, kim byłam, kim jestem, jako człowiek, kobieta, psychiatra, wreszcie jako dziecko Holocaustu. Nie mam pojęcia, czy dałam sobie z tym radę. Dwóch rzeczy jestem właściwie pewna: cudownej miłości, jakiej doznałam w dzieciństwie (nawet jeśli jest to mitologia, to nie dam jej sobie odebrać) - oraz tego, że mój los jeszcze przed urodzeniem naznaczony był rozstaniami i utratami. Te sprawy zdeterminowały moje życie. A jednocześnie przewijały się przez nie różne pasje i także miłość. Maria Orwid
Oceń tę książkę:
Dodał: 