"Jeśli przed własną prawdą nie ucieczesz, nawet gdy nogi strach ci będzie niósł, gdy zniesiesz widok ruin życia rzeczy i odbudujesz, mając w ręce gruz..."
Dodał: madziach05
Dodano: 13 VI 2010 (ponad 14 lat temu)
"idziemy przez zycie samotnie, ale jesli mamy szczęście, to przez jedna chwilę należymy do kogoś i ta jedna chwila pozwala nam przetrwać całe wypełnione samotnością życie."
Dodał: pasiecznik
Dodano: 18 X 2012 (ponad 12 lat temu)
"Zrywam z Ciebie lęk, który Cię dręczy, zrywam z Ciebie nocny strach. Obmywam wodą Twoje ręce i nogi, woje miłość niosące serce i twój życie dający brzuch."
Dodał: pasiecznik
Dodano: 18 X 2012 (ponad 12 lat temu)
"Tatiana wyobrażała sobie swojego Aleksandra od czasu, gdy była dzieckiem, zanim uwierzyła, że ktoś taki jak on może w ogóle istnieć.
Kiedy była małą dziewczynką, marzyła o pięknym świecie, w którym dobry mężczyzna wędruje po krętych drogach, może szukając w swej duszy właśnie jej."
Dodał: AnaMari
Dodano: 10 II 2012 (ponad 13 lat temu)
"Jest taki jeden moment, jedna chwila w wieczności. Zanim poznamy prawdę o sobie nawzajem. Ten jeden moment pozwala nam iść przez życie, bez względu na to, co się wydarzy. Tą chwilą jest dla mnie to, co czuliśmy, stojąc na krawędzi przyszłości, nad otchłanią zakazanych uczuć, zanim wiedzieliśmy na pewno, że kochamy"
Dodał: AnaMari
Dodano: 10 II 2012 (ponad 13 lat temu)
"Tatiana jęknęła cicho. Nie potrafiła znaleźć ani jednego słowa, po tych wszystkich latach, gdy wygrażała okrutnemu losowi, kiedy ogarniał ją smutek tak wielki, że sama się w nim gubiła. Teraz przytuliła twarz do zakrwawionej, posiniaczonej głowy Aleksandra i nie potrafiła odnaleźć ani jednego słowa, które mogłaby mu powiedzieć. Z jej gardła wydobywał się tylko cichy, pełen rozpaczy jęk."
Dodał: AnaMari
Dodano: 10 II 2012 (ponad 13 lat temu)
"- Dopiero zaczynasz życie, Tatiano - mówi Aleksander. - Upłynie trzysta milionów lat, a ty nadal będziesz żyła.
- Tak - szepcze Tatiana. - Ale nie z Tobą."
Dodał: AnaMari
Dodano: 09 II 2012 (ponad 13 lat temu)
"Jak długo można kogoś opłakiwać, zanim czas nareszcie stępi ból? Jak długo musi się poruszać wskazówka zegara, jak długo muszą płynąć dni, noce i miesiące, zanim głaz smutku, który uciska serce wreszcie zacznie się kruszyć i stanie się niewielkim kamykiem. (...) lata powoli mijają, ale gardło nadal ściska rozpacz. Wszystko, co stanowi część życia: szczęście, sympatia dla innych, radość, uśmiech dla dziecka, jedzenie na talerzu, stojąca na stole szklanka z sokiem, każda modlitwa, każde klaśnięcie w dłonie, wszystko naznaczone jest rozpaczą."
Dodał: AnaMari
Dodano: 09 II 2012 (ponad 13 lat temu)
"Kiedy go opuściła, odczuwał dręczący ból przez cały wietrzny marzec, wilgotny kwiecień i ciepły czerwiec. Czerwiec był najgorszy. Ból i tęsknota były tak wielkie, że wydawało mu się, iż nie przeżyje bez niej kolejnego dnia, kolejnej minuty.
A potem minął rok, i jeszcze jeden. Ból powoli ustępował, lecz pozostała tęsknota. Przed nią nie było ucieczki."
Dodał: AnaMari
Dodano: 09 II 2012 (ponad 13 lat temu)
"(...) Teraz jest już po pierwszej, Anthony i Vikki smacznie śpią, a ja wpatruję się w sufit, bo nie mam już nic do zrobienia. A muszę coś robić, by paść w końcu ze zmęczenia i nie mieć siły nawet na koszmary.Moje amerykańskie życie musi mnie wyczerpać do cna, żebym nie musiała oglądać jego twarzy."
Dodał: AnaMari
Dodano: 09 II 2012 (ponad 13 lat temu)
"- Kapralu, wyobraźcie sobie, że wasze stare życie przestało istnieć.
Wyobraźcie, sobie że zabrali wam wszystko i nic wam już nie zostało...
(..) - Tylko w ten sposób uda wam się to przetrzymać."
Dodał: AnaMari
Dodano: 08 II 2012 (ponad 13 lat temu)
"A kiedyś, gdy księżyc lśnił błękitem na czarnym niebie, a gwiazdy migotały srebrnym blaskiem, na jeden moment w wieczności Aleksander znalazł coś, czego nie spodziewał sie nigdy zaznać w swoim radzieckim życiu.
Kiedyś.
Teraz powoli zmierzał do kresu swych dni. Ale nie zamierzał odejść po cichu."
Dodał: AnaMari
Dodano: 08 II 2012 (ponad 13 lat temu)