"On był im wszystkim bliski zarazem i daleki, kochany i opłakany, a nie wymagał od nich ni szczęścia ni zabawy, ni im towarzyszyć mógł w życiu. On leżał spokojny, cichy i czekał, aż o nim wspomną; on się nie bał czasu i lat, ani wypadków, nie weselił się i nie cierpiał: czekał, aż przypomną i przyjdą po niego...
I przyszli razem, gromadka najbliższych, w odwiedziny do niego, i w pewien wieczór wiosenny odnaleźli jego mieszkanie w obcym kraju i pozdrowili w ojczystej mowie modlitwą za zmarłych. Czy on ich słyszał?... Zapewne rodzinna mowa i ducha zwoła, a on jej tak dawno nie słyszał tak tęsknił...
Pięcioro ich było: czworo młodych, których dziećmi i wyrostkami pożegnał, odchodząc i biała jak gołąb staruszka, co go kiedyś uczyła pacierza i tej miłości, którą życiem opłacił.
(...) Słońce zachodziło, i przedarłszy się z za chmurki, rzuciło złoty promień na napis grobowca:
,,Wacław Chrząstkowski, porucznik pułku piechoty poznańskiej. Zginął jak bohater!""
Dodał: Rivienna
Dodano: 30 XI 2011 (ponad 13 lat temu)
"Naprzeciw nich Wentzel, z brwią ściągniętą, rozmyślał o tej krzywdzie wieczystej, która jednych drugim oddaje na wyzysk i poniewierkę. W oczach mu stało pole bitwy, jak było przed laty. Wzdrygał się ze zgrozą..."
Dodał: Rivienna
Dodano: 30 XI 2011 (ponad 13 lat temu)
"Staruszka skinęła na swe dzieci - ręką wskazała litery na marmurze:
- Boże, daj dzieciom waszym inną dolę! - wymówiła uroczyście. - Inną śmierć i inne bohaterstwo. Daj im, Boże być wolnymi ludźmi. Jak ginąć, to nie marnieć!"
Dodał: Rivienna
Dodano: 30 XI 2011 (ponad 13 lat temu)
