"I dlatego powoli dojrzewał do podjęcia decyzji, żeby jej wszystko powiedzieć, bo była dla niego najważniejsza. Tak! Ważniejsza niż jego rodzice, brat, rodzina, honor, ich nazwisko. Dla niej był gotów na wszystko."
Dodał: Miravelle
Dodano: 17 X 2012 (ponad 12 lat temu)
"- Wszystko spieprzyłem, maleńka. Zraniłem wiele osób, straciłem przyjaciela... ‒ powiedział cicho. ‒ Ale to już koniec. Teraz jesteś przy mnie... ‒ Gładził jej nagie i spocone ciało. ‒ Boże! Jesteś przy mnie, moja, tylko moja... Nikt mi już ciebie nie odbierze. Nikt mnie już z tobą nie rozdzieli... Nikt! ‒ Opuścił głowę i zlizywał słony pot z jej rozgrzanej skóry."
Dodał: Miravelle
Dodano: 17 X 2012 (ponad 12 lat temu)
"Piotr złapał się za głowę, zagryzł wargi i jednym susem doskoczył do niej.
- Co ty mówisz?! - krzyknął na nią, aż drgnęła. - Ty ich zabiłaś?! Przestań to powtarzać!
- Bo to moja wina! - też podniosła głos. - Gdybym powiedziała matce, nie pojechaliby w te pieprzone góry! Nie wypadliby na zakręcie z drogi i nie uderzyliby w drzewo. Żyliby.... może osobno, może matka by mnie znienawidziła, ale by żyła! Rozumiesz! A teraz jej nie ma... A ja nienawidzę sama siebie! - Paulina gwałtownie się zerwała i krzyczała Piotrowi prosto w twarz. - Wiem, co teraz o mnie myślisz! Wiem, że uważasz mnie za winną, że na pewno go podpuszczałam, kusiłam, a potem okazałam się zbyt słaba, żeby przyznać się do winy, żeby powiedzieć prawdę, żeby nie okłamywać własnej matki! Tak! I mój ojciec ma rację, że mnie tak traktuje, bo na nic innego nie zasługuję! - Głos jej się załamał, strumienie łez płynęły jej po twarzy, była jakby w amoku...
Piotr zebrał się w sobie, spokojnie podszedł do niej, złapał jej ręce, opuścił je wzdłuż ciała i krzyknął jej prosto w twarz:
- Uspokój się!"
Dodał: Kathrina
Dodano: 13 I 2010 (ponad 15 lat temu)
