Beata Goździk

Swoje dzieciństwo i młodość oraz część dorosłego życia spędziłam w Tomaszowie Mazowieckim. Urodziłam się w Żytnie, rodzinnej wsi mojej matki. Od maleńkości pochłaniała mnie literatura. Dużo czytałam i przepisywałam najulubieńsze fragmenty z książek. Miałam ciągłą nieodpartą chęć pisania. Z czasem zaczęły wyłaniać się moje własne utwory. Najpierw to były opisy przyrody na lekcjach języka polskiego, z powodu których moja polonistka, Alina Węgrzynowska, oddając mi pewnego razu zeszyt z oceną, powiedziała: „Pełczyńska (to moje panieńskie nazwisko), ty to będziesz pisarką”. Przypomniałam sobie to zdanie wiele lat później, gdy doszła do mnie wiadomość o jej śmierci.

Moje pierwsze wiersze i krótkie opowiadania zaczęły powstawać od siódmej klasy podstawowej. I o ile wiersze pisałam z przerwami, trwającymi czasami kilka lat, to z prozą nie rozstawałam się nigdy i towarzyszy mi ona po dziś dzień.

W roku 2001 uczestniczyłam w konkursie Polskiego Radia programu 1 w „Historii z wiewiórką w tle”, który wymyśliła znana wszystkim Katarzyna Grochola a patronowało jej wydawnictwo Prószyński i spółka. Zostałam kilkakrotnie wyróżniona w tym konkursie, ale nie mogłam uczestniczyć w nim do końca z powodu zmian w moim życiu, które udaremniły mi dostęp do radia.

W roku 2009 na biurku stanął mój pierwszy w życiu komputer i od razu wykorzystałam szansę, pisząc do redaktora miesięcznika Kurier Kultura i Rzeczywistość (Piotrków Trybunalski). W maju tego samego roku ukazało się w tej gazecie moje opowiadanie dla dzieci pt. „Historia Niebieskiego Słonika”. Ale nie czułam się wówczas na siłach, by dalej ubiegać się o współpracę. Powstawały kolejne utwory, które czytałam tylko moim dzieciom, były wiernymi słuchaczami.

W latach 2014- 2016 znalazłam się w szeregach Klubu Literacko Poetyckiego ESTAWELA działającego na terenie Tomaszowa Mazowieckiego i tam miałam możliwość opublikowania swoich wierszy w cyklicznych publikacjach Klubu. Pojawiły się w antologiach nr 3 i 4 . ESTAWELA pozwoliła mi na pozbycie się większej tremy i dała możliwość występowania przed publicznością a także wiarę w mój talent.

W marcu 2016 roku otrzymałam trzecie miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim pt. „Kobieta” organizowanym każdego roku przez Miejską Bibliotekę Publiczną w Tomaszowie Mazowieckim, za wiersz pt. „wdowa”. I kilka miesięcy później przeprowadziłam się do Łodzi.

W 2017 r. moje wiersze ukazały się w Antologii Poetów Współczesnych pt. „MODLITWA O MIŁOSĆ” edycja 4, wydawnictwo ASTRUM, oraz w tomiku „Oblicza miłości”, którego współautorem jest Tadeusz Kurman, występujący tu pod pseudonimem jako Daniel Barnaba. Wydawcą tego tomiku jesteśmy my sami.

Pan Paweł Reising, redaktor wspomnianego wcześniej KurieR-a powiedział mi osiem lat temu: „Na debiut trzeba sobie zasłużyć”. Mam nadzieję, że właśnie publikacja książki „Bierz plecak i lecimy!” jest właśnie tym zasłużonym debiutem.

Źródło: http://bierzplecakilecimy.blog.pl

[edytuj opis]

Najwyżej oceniane książki autora

Bierz plecak i lecimy

Zobacz wszystkie książki

Najpopularniejsze cytaty z książek autora

Bierz plecak i lecimy

"Przed ich oczami pojawiły się trzy trumny oparte o murek. Jedna z nich miała wzory podobne do szlaczków w zeszycie malucha, który dopiero zaczyna uczyć się posługiwania ołówkiem, natomiast dwie następne były pomalowane w kwiaty."

Dodał: agnieszka3201 Dodano: 24 I 2018 (ponad 7 lat temu)

0 0

Bierz plecak i lecimy

"Myśli te kotłowały się w nim przez całą noc. Ale gdy nastał dzień, postanowił nie zgłębiać więcej tego tematu. Nie ma sensu rozdzielać włosa na czworo. Czas przygotować się na mecz koszykówki, który razem z Wiktorem, Przemkiem i resztą drużyny ma zamiar rozegrać dzisiaj na Przystani. Wstał z łóżka, zrobił kilka pompek i podskoków, po czym wyszedł na siłownię znajdującą się na placu przed blokiem."

Dodał: agnieszka3201 Dodano: 24 I 2018 (ponad 7 lat temu)

0 0

Bierz plecak i lecimy

"A może trzeba było wtedy zawalczyć?” – pomyślał chłopak, ukradkiem spoglądając na Wiktora, który ciasno oplatał ramionami jego szczęśliwą siostrę.
– Co jest, brachu? – z zadumy wyrwał go głos Karola.
– A, nie, nic. Tak tylko głupie wspomnienia sprzed roku.
– Wiolka, co? – odgadł przyjaciel. – Nie przejmuj się, czas leczy rany."

Dodał: agnieszka3201 Dodano: 24 I 2018 (ponad 7 lat temu)

0 0