Rozpoczął się kolejny listopadowy dzień. Słońce próbowało się przebić przez ciemne, ciężkie chmury unoszące się nad Warszawą. Wstałem, podszłem do lustra i widzę faceta po trzydziestce z dwudniowym zarostem, ledwo poruszającego się ze zmęczenia, na, którego wszyscy mówią Wood. Każdy mi mówi, że zwariowałem, bo wybrałem brudną robotę za marne pieniądze, (...)