"Samotność Bogów" to bardzo mądra powieść.
Mówi o wierzeniach i tolerancji, w tym przypadku o prawie bliźniego do wierzenia w całkiem innego Boga.
Opisy skupiają się na życiu wewnętrznym Jona i innych bohaterów, a także na sposobie funkcjonowania słowiańskiej wioski, w przełomowym dla niej czasie.
Otóż nastaje Chrystianizacja ziem polskich, ludzie wierzący dotąd w słowiańskie bóstwa, dowiadują się od kapłanów że Bóg jest tylko jeden i że to Bóg dobroci.
Wynika z tego tabu, plemię przestaje mówić i zapomina o starych bóstwach. Jednak Jon słyszy wezwanie, od Światowida, ostatniego, podtrzymującego się przy życiu za sprawą ludzkiego
lęku bożka.
Sposób pisania Pani Doroty Terakowskiej należy zaliczyć do realizmu magicznego.
Myślę że mogę polecić tę powieść. Nie jest może ekscytująca, ale można wynieść z niej ważne życiowe wnioski. Stawiam jej lekko naciągane 5,5/6.
"Wdzięczność ma najkrótszą pamięć, ze wszystkich ludzkich uczuć."
"Pytania... pytania, synku, są ważniejsze niż odpowiedzi. Wiara to właśnie pytania. Więc nie bój się pytań."
Opis:
Przodkowie Jona bali się świata. Pragnęli obecności kogoś, kto byłby potężniejszy niż żywioły i przyroda. Powołali więc do życia różne nadprzyrodzone istoty, ale i one nie dawały im oparcia. W końcu z ludzkiej potrzeby zrodził się Światowid. Szybko urósł w siłę i stał się okrutny. Teraz plemię Jona przyjęło wiarę w Boga Dobroci, odsuwając się od bóstw. Oddzielają je od nich rzeka, puszcza -...
Ocena czytelników: 5.02 (głosów: 25)
Autor recenzji ocenił książkę na: 5.5